Mevcut Batı emperyalizmi hâkim güç olmaya devam ettiği sürece İsrail sorununun çözülebilmesi zordur. Çin, Rusya ve Türkiye gibi yükselen güçlerin doğrudan meseleye dahli ancak bu tabloyu değiştirebilir.

Küreselleşme çalışacaktım. O yıllarda sosyal bilimlerin bütün alanlarını yakıp kavuran tılsımlı bir kavramdı adeta küreselleşme; bazılarında aşka, çoğunluğunda ise nefrete dönüşen. Faydalı mı, zararlı mıydı, İyi miydi, kötü müydü, ne kadar bizdendi, ne kadar bizden değildi, ne alınırdı, ne alınmazdı? Fırsat mıydı, risk mi? Kimin lehine işleyecekti bu küreselleşme? Sorular, sorular...

Gerek iç siyasette demokrasinin kurumsallaşmasının ve gerekse dış siyasette küresel adalet arayışının sürmesi için, "Türkiye yüzyılı" olarak da tanımlanan Türkiye'nin yürüyüşünün devam etmesi, daha sonraki seçimlerde bu vizyonun muhalefet partilerince de paylaşılması son derece önemlidir.

Her türlü feodal, derebeyi ya da vesayetçi yapıların sivil, seçilmiş ve milli iradeye boyun eğdirilmesinde, Türkiye tarihinin en önemli demokratikleşme adımı herhalde 2017'de gerçekleştirilen başkanlık referandumdur. 2018 seçimleri ise yeni sistemin kurumsallaşmasının ilk adımlarıdır.

Küresel düzeyden ulusal düzeye, önümüzdeki seçimlerin çok önemli bir seçim olacağına dair uzlaşma esasen sadece 14 Mayıs'taki yapılacak seçimlerden kaynaklanmamaktadır. 14 Mayıs'taki seçim, bu seçime önem atfeden herkes için son halkadır.

Türkiye sahip olduğu tarihsel miras ve potansiyeli nedeniyle benzersiz olan ülkelerden biridir. Bu nedenle Türkiye NATO içerisinde sıradan bir Batı ülkesi gibi davranamaz, görülemez. Kendisiyle artık Soğuk Savaş dönemindeki gibi üstenci ve buyurgan bir ilişki kurulamaz.

Uzak Doğu'da, Afrika'da, Latin Amerika'da ya da bir İslam ülkesinde insan haklarına aykırı, başkalarının değerlerine açıkça saldırı niteliğindeki bir eylemin Batılı herhangi bir merci tarafından, "O ülkede suç değilse sorun yoktur" yaklaşımı ile değerlendirildiğini gördünüz mü? Mesela Afganistan'da Buda heykellerinin kırılması, Afganistan'ın iç meselesi olarak mı görülmüştü?

Faşizm ve daha ağırı olan Nazizm bir virüstür. Girdiği bünyeyi tamamen teslim almadan durmaz. Göçmenler ve Müslümanlardan sona sıra özgürlükçü, çoğulcu, demokrat Avrupalılara gelecektir.

Türkiye’nin Doğu Türkistan’da yaşayan Uygur Türkleri ile tarihi, kültürel bağları bulunmaktadır. Çin bu tarihi bağları bir tehdit olarak değil, Türkiye ile ilişkileri güçlendirmek için bir fırsat olarak görebilir.

Daha fazla içe kapanıp, korkularına teslim olmak rasyonaliteyi kaybettirir. Avrupa’nın bugün karşı karşıya olduğu sorun tam da budur. Bundan kurtulmak ise çoğulcu ve özgürlükçü yaklaşım ile mümkündür.

Müslüman bireylere karşı yapılan saldırılar Avrupalılar için sıradanlaştı. Bu yüzden bu tür olayları ne ana akım medyanın sayfalarında ne de ana akım siyasetin söylemlerinde bulabiliyoruz. Peki, Avrupa’nın İslamofobi konusunda girdiği bu açmaz nasıl aşılacak? Farklılıklara karşı güvenlikçi bir paradigma içinden mi yoksa özgürlük ve insan haklarını geliştiren bir paradigma içinden mi yanıt vermeliyiz?