Her daim savaş kışkırtıcılığı yapan, Öcalan’ı Kürtlerin gözünde düşürmek için her argümana başvuran bazı solcu, sosyalist Kürt ‘muhiplerine’ inat; PKK’ye mesafeli ama Kürtlüğüne yakın, Kürt hareketine mesafeli ama barış sürecine yakın Kürtlerin önemli bir kısmı ülkenin batısındaki büyük şehirlerde HDP yerine Ak Parti’den yana tercih yaptı. Çünkü Ak Parti olmadan barış sürecinin yürümeyeceğini biliyorlardı.

Örgüt Öcalan’a rağmen bazı tarihler verip hükümeti kendi istediği çözüme zorlamaya çalışıyorsa da süreci bitirme yetkisi olan tek aktör Öcalan’dır. Süreci başlatıp bir yığın risk alan da Başbakan Erdoğan’dır. Erdoğan’la bu iş yürümez diyenlerin, aynı zamanda Öcalan’la da yürümez demeleri gerekiyor.

Öcalan, çeşitli zamanlarda çekilmiş, sonradan bir araya getirilerek montajlanmış, belli cümlelerin ayıklanmış olduğu o görüntülerde özetle şunu söylüyor: “Biz silahlı mücadeleye girerek yanlış yaptık. Örgüt büyüdü, devasa bir hal aldı. Siz onunla kendi yöntemlerinizle baş edemezsiniz. Bana fırsat verin bu kanı durdurayım.”

Erdoğan büyük bir ‘suç’ işlemişti. Kendisine kadar hiçbir başbakanın, çözmeye niyeti olsa bile, kökten çözmeye cesaret edemediği Kürt sorununu, Öcalan’ı da katarak çözmeye niyet etmişti. Fincancı katırları böyle ürktü. Hiç kimsenin itiraz edemeyeceği önemli bir zırh kuşanılarak, yolsuzluk operasyonu adı altında 17 Aralık’ta düğmeye basıldı.

Şivan Perwer, Kürtleri birbirinden ayıran sınırları ilk defa ortadan kaldırdı, hepsini birbiriyle tanıştırdı. Ondandır hepimizin akrabası olması...

Seni sürgüne gönderen, seni ölüme yollayanların, Kürtçe şarkı için seni linç etmek isteyenlerin büyük bir kısmı şimdi Kürt dostu kesildi. Hatta savaşı durdurmak isteyen Kürtlere kızacak kadar Kürt dostu... Onlar için en iyi Kürt, savaşan Kürt’tü çünkü!

Andımızın kalkması, Türkiye Cumhuriyeti devletinin, tek bir ulusu yücelten, diğer bütün halkları inkar eden, varlığını yok sayan anlayışı terk ederek, çoğulcu, çok kültürlü, hoşgörülü, farklılıklarını zenginliği olarak telakki eden bir demokratik devlete geçme isteğinin en somut, en demokratik hamlesidir.

Başbakan karanlığın ucunda beliren bir ‘ışık’tan bahsetmeye başladı. Yavaş yavaş o ışık büyüdü. Şimdi hepimiz tünelin ucundaki o ışığı bekliyoruz. Ve sanırım herkesin aklında Goethe’nin o meşhur sözü: “Işık, biraz daha ışık...”

Sanki bu sefer “barış girişimi” camdan kalp... Kimse kırılacak o kalbin müsebbibi olmak istemiyor. Bu işin başarısı iktidarın hanesine yazılır diye gizliden gizliye hasetten çatlamak üzere olan müzmin muhalifler bile “aman bir aksilik olur da bütün günah hanemize yazılır” diye temkinli konuşuyor...

Ezidîlik hiçbir dinin, hiçbir felsefenin kolu ya da devamı değildir. İçinde Mezopotamya’da bulunan bütün dinlerden, felsefelerden, inançlardan birer parça barındırır. Hıristiyanlıktan vaftiz ve İsa’nın yeniden doğacağı inancını, Zerdüştlükten düalizm ve ateşin kutsallığını, İslamiyet’ten hac, oruç, namaz, sünnet ve kurbanı, Alevilikten ahret kardeşliğini (birayê axretê), Şamanizm’den dans ve zikir törenlerini almıştır.

Eğer bir dönem halka zulüm eden bürokratları bugün hesap vermeye çağıracak kadar dönüşmüşse devlet, “her ölüm ruhumuzda bir kılıç yarası açıyor” diyen ve bu sesin yankı bulmasını isteyen bir emniyet müdürüne de tahammül edebilmeliyiz.

Antep kan revan içinde. Akif Kurtuluş’un Mihman’da dediğine göre artık “kimsenin acısını bildiği gibi yaşama hakkına saygımız” kalmamış, “kadınların da eline silah aldığı bu topraklarda, anaların tülbentleri barışa yetmiyordu besbelli”.