Ak Parti, özellikle Doğu ile Batı arasındaki köprü işlevini üstlenmiş tek partidir. Onun olmadığı bir Türkiye’de toplumsal bütünlükten söz etmenin ne kadar zor olacağını görmek gerekiyor. Dördüncü iktidar döneminde Ak Parti’yi bekleyen sorunlardan biri, onun merkezin tek aktörü olmasıyla doğrudan ilgilidir.

Kürt hareketinin şahinler kanadı, bir yandan seçimler boyunca HDP’ye kırsalda silah üzerinden destek sağlamaya, bir yandan da Kürt hareketini silahlı kalkışma üzerinden seyreden bir kulvara kanalize etmeye çalıştı. HDP içinde aynı anda yükselen barış ve savaş naraları, partinin eklektik ve ikili yapısıyla ilgilidir.

1946 yılında jandarma ve polis nezaretinde ‘açık oy gizli sayım’ esasına göre seçim yapılmıştı. O seçimlerde iktidardaki CHP ‘biz bize’ bir seçim yaparak kendi çalıp kendi oynamıştı. Bu kez 7 Haziran tarihinde Doğu-Güneydoğu bölgelerinde ‘açık oy, biz bize sayım’ şeklinde bir seçim gerçekleştirilmiş, HDP kendi çalıp, kendi oynamıştır. Doğu/Güneydoğu bölgesinde bu şartlarda demokratik bir seçim asla yapılamaz! Bölgede hak ve adalet temelinde demokratik bir seçim yapabilmek için sandıkların mutlaka şehir merkezlerine taşınması, birleştirilmesi ve güvenliğinin korunması gerekir. Aksi takdirde anayasanın ‘gizli oy, açık tasnif’ ilkesiyle asla bağdaşmayan göstermelik seçimler yapmaya, böylece bölgeyi ancak demir perde ülkelerinde görülen bir tabloyla baş başa bırakmış olacağız.

Başkanlık sistemi bu kez arkasında güçlü bir siyasi destek ve iradeyle yeniden Türkiye’nin gündeminde. Ancak konuyla ilgili belli bir kafa karışıklığı bulunmaktadır. Bu yazıda on soru üzerinden başkanlık sisteminin niteliği ve Türkiye için önemi üzerinde duracağız.