Bugün fazlasıyla görünmek derdine duçar olduğumuz ortadadır. Bu kadar görünmeye meftunken bize ısrarla gizlenmeyi, örtünmeyi ve mahreme sadakat göstermeyi dayatan bir eve dönmek istemeyişimiz normal elbette.

Cumhuriyetin ilk yıllarından beri sinsice büyümeyi sürdüren; dönem dönem azıtan ve zamanla toplumun her kesimine sirayet eden ölümcül bir hastalıkla malul Türkiye: Nefret!

Bizim eleştirdiğimiz akademik tip, otağını medyaya kurmuş Malche Şovalyeleridir. Ateşli bir hatip, kibirli bir malumatfuruş, zeki bir ironist, sevimli bir öğretmen ya da kayıtsız ama ciddi bir âlim pozu veren istememyancebimekoycu ilim taciri olarak arzı endam eder ve bin bir iştahla Leviathan’ın huzur derslerine iştirak ederler.

Bağnazlık ve yobazlık yalnızca bir kesime mal edilemeyecek kadar ciddi bir hastalıktır bu ülkede ve dahası sâridir. Yani Murat Belge’nin tasavvur ettiği İzmirliler dahil hiçbir kesim bu hastalıktan muaf değildir. Çünkü Türkiye’de içki tüketmek bırakın modern dünyayı Osmanlı’daki kadar bile normal bir yönelimle değil, Cumhuriyetin telkinleriyle yerine getirilen batıl bir ritüel olarak telakki edilmelidir.

İnsanların başlarını sokacakları bir ev olsun düşüncesinden hareketle kurumsal felsefesini oluşturan müteahhitlerimizin mimari derinlikten, estetik tavırdan ve insani tutumdan yoksun olmaları gibi kimlik bunalımının eski ve yeni aktörleri de bu takım elzem hasletlerden ve anlayıştan yoksundurlar. Peki resmi söylemin önerdiği şey nedir?

Bugün Müslüman entelektüellerin dinden sanata, edebiyattan siyasete, felsefeden ilahiyata kadar bütün kültürel meseleleri konuşmaya gösterdikleri iştah ‘seküler Müslümanlığın’ en önemli göstergelerindendir.

Başından itibaren yanlış kurgulanan milli bayramların yeni eğlenceler ve sivil yorumlar getirilerek canlandırılması kendi değerlerini oluşturmada başarısız olan Kemalizmi çağa uydurma çabasından ibarettir.

İslamcıların siyasi ve iktisadi mecralardaki gelişimine paralel olarak farklı alanlarda görünürlük ve bilinirliğini arttırdığı aşikârdır. İHL Sözlük de bu sürecin sosyal medya ayağı olarak telakki edilebilir. Fakat kanaat önderlerinin hastalıklarıyla malul ve derinlikten yoksun oldukları anlaşılmaktadır.