Bu meslekte seyyar satıcı değil dükkan sahibiyim

Şu an Uçlar, Demir ve Hoş Geldin Boyacı olmak üzere üç oyun sahneleyen bir yanda da Tiyatro Martı’nın yeni oyunu Kral’ın yönetmen yardımcılığını üstlenen oyuncu Zeynep Özyağcılar ile tiyatro, sinema ve sanat üzerine sohbet ettik. Özyağcılar “Sanat yapmak, üretmek zor iştir. Sadece yetenekli olmak yetmez. Tüm imkansızlıklara rağmen yaptığınız işte mutluysanız başarabilirisiniz. Şartlar zorlaştıkça gerçek sanatçı daha çok üretir” diyor.

- Neler yapıyorsunuz bugünlerde?

Tiyatro Martı, beşinci yılını doldurmak üzere. Biz de dördüncü oyunun provalarıyla uğraşıyoruz şu an. Ben yönetmen yardımcısıyım. Çalışmalara başlayalı birkaç hafta oldu ama çok güzel bir komedi geliyor, garanti verebilirim. Onun dışında diğer oyunlar devam ediyor; Uçlar, Demir ve Hoş Geldin Boyacı.

- Yeni oyunun adı ne?

Eugène Ionesco’nun yazdığı Kral Ölüyor oyununu sahneleyeceğiz. Bir dramaturji çalışması yapıldı. Biz Kral adıyla sahneye kdyacağız. Babam, Erdal Özyağcılar, üzerinde uzun süre çalıştı ve baştan yazdı oyunu. Çok güzel de bir ekip kurduk. İnsanın, hayatının değerini ancak ölüme yaklaştığında anlayabildiğine vurgu yapan bir oyun. Ölüm karşısındaki acizliği ve düşülen komik durumları ele alınıyor. İnsan, ölüm hiç gelmeyecekmiş gibi ya da kendisi ne zaman isterse o zaman ölecekmiş gibi düşünüp hareket eder ya… O ego ile dalga geçiyor. Şimdilik her şey çok güzel gidiyor ve çıktığında çok ses getirecek diye düşünüyorum. 

- Kadroda kimler var?

Kral’ı Erdal Özyağcılar, ilk karısı Kraliçe’yi Güzin Özyağcılar oynuyor. Orada da bir komiklik oluyor tabii. İkinci karısını Kralıçe’yi Nihan Büyükağaç, Hizmetçi karakterini de Tiyatro Martı’nın as elemanlarından Gözde Çetiner, Muhafız’ı Ferda Alber canlandırıyor. Barış Kıralioğlu hem cellat hem doktor hem de astrolog olan bir karakteri oynuyor. Neşeli bir kadro oldu.

- Usta iki oyuncu olan anne-babanız ile birlikte çalışıyorsunuz. Nasıl hissediyorsunuz?

Aksi halinin nasıl bir duygu olduğunu bilmediğim için bence normal. Ancak birlikte çalışmanın gerektirdiği şeyler oluyor; bir yerden sonra konuştuğunuz ve tartıştığınız şeyler anne-baba-evlat diyalogundan çok meslektaş konuşmasına dönüyor. Daha çok bu konuda bir şeyler paylaşıyorsunuz. İş arkadaşı gibi hissediyoruz. Sürekli yeni oyunlar okuyor, sinema filmi projelerini değerlendiriyoruz. Birbirimizi eleştiriyoruz. Örneğin ben biraz daha yeni, modern bir kafa ile bakıyorum, onlar daha gelenekçi olma taraftarı. Klasik bir aile muhabbeti yok bizde. Zorlukları tabii var ama öte yandan çok sevdiğin, işini iyi bilen ve hiçbir art niyet düşünmeden sözlerine, eleştirisine, gözüne, bilgisine güvenebileceğin aile fertlerinin olması bir avantaj.

- Profeyonel dansçısınız aynı zamanda. Ağırlığı oyunculuğa vermenizinde ailenin etkisi var mı?

Yok. Devlet Opera ve Bale’sine girdiğimde altı yaşımdaydım. Uzun yıllar operada çalıştım. Daha sonra lisanslı Latin Amerikan dansçısı oldum... Ailem hiç ‘Yap’ ya da ‘Yapma’ demedi. Örneğin, ağabeyim kimyager, alakası yok. Saint Michel Fransız Lisesi’nde okurken de hem oyun yazıyor hem de oynuyordum. Yurtdışındaki festivallerin ardından benimle ilgili güzel haberler yapıldı. Bunun üzerine oyunculuğu düşünmeye başladım. Sahnede olmayı seviyorum ama demek ki sadece bedenle bir şeyler anlatmak değil ses de çıkartmak istiyorum. Bunun üzerine konservatuara girdim. Ben bu yöne eğildikten sonra ailem tabii ki yanımda oldu. Yaptığı meslekte yeteneği olmayan bir insan hayat boyu mutsuz olur. Bir şeyi sadece yapmayı istemek o konuda yetenekli olmak adına yeterli değil. Dolayısıyla ailem bunu çok inceledi. Konservatuara girmeden önceki dönemde adeta bir ön sınava tabi tutuldum.