Kerbela Muhammedî bir davadır

Özdamar ile yıllar evvel 24 TV için yapmış olduğum Okur-Yazar programında konuşmuşuz. Dönüp bakınca, gündelik, suni meseleler pörsüyüp kaybolurken, hakikat parçası olanların canlılığını, eskimezliğini gördüm. Doğrusu insanın içi yıkanıyor özüne baktıkça. Buyurunuz size uçmayan bir söz, kalan bir yazı. Bu ayın havasında okunursa tesiri katlanacak bir kitabını hatırlatalım Mustafa Özdamar’ın; Âl-i Aba-Ehl-i Beyt-Al-i Resul Aleyhisselâm…

Ehl-i Beyt konusunu irdelerken akla gelen üç kavram var. Âl-i Abâ, Ehl-i Beyt ve Âl-i Rasul Aleyhisselam. “Allah sizi aklayıp paklamak istiyor” şeklindeki 33. Surenin 33. ayeti geldiği zaman, Efendimiz hırkasının içine Hz. Fatıma’yı , Hz. Ali’yi Hz. Hasan’ı ve Hz. Hüseyin’i alıyor. Ondan sonra “Ya Rabbi benim Ehl-i Beytim bunlardır, bunları akla pakla” gibi bir niyazda bulunuyor. Birkaç sahnede geçiyor böyle şeyler. Kaç kişi var abanın içinde, Habib-i Hüda Hazretleri var, Hz. Fatıma, Hz. Ali, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin. Beş kişi. Ondan dolayı da Pençe-i Âl-i Aba diye de anılır. Beşli yani. Ehli Beyt kavramı içine de Hz. Peygamberin ailesi giriyor. Çocukları, hanımları, amcalarından, amca uşaklarından bazıları giriyor. Pençe-i Âli Aba dedik, Ehl-i Beyt dedik, daire daha da genişleyecek. Üçüncü bir daire var ki; Âl-i Resul. O en geniş daire. Başta saydıklarımıza dahil olmak için ya o soydan geleceksin, ya o soydan olanla evlenmek suretiyle muttasıl olacaksın. Peki böyle bir imkan olmamışsa? O daireyi o kadar genişletiyor ki adı güzel kendi güzel Cenab-ı Peygamber. Çevresinde “Biz oradan gelmiyoruz, öyleyse o şana şerefe nasıl ulaşacağız?” diye sorulunca buyuruyorlar ki “Her muttaki Âl-i Muhammed’dir.”  Bu Kütüb-i Sitte’de yer alan bir Hadis-i Şerif’tir. Ulema efendiler sahih miydi değil miydi bunu tartışabilirler. O ilim adamlarının işi. Ama biz bu “Her muttaki Âl-i Muhammed’dir” sözüne yüzde yüz iman ederiz. 

Anlamak başka bir konu ama hiç değilse Ehl-i Beyt’i tanımak için hangi kaynaklara başvurabiliriz? 

Ben bu kitabı yazmadan evvel Ehl-i Beyt’le ilgili araştırmalar yaptım ama okuduğum kitaplar beni sarmadı. İfadeler ayrıştırıcıydı. Ya küttü, ya sivriydi. İki uçtan biriydi. Onlar benim zevkime uymadı. Ben işin fitne boyutuna girmeden, muhabbet faslından bir şeyler ortaya koymayı arzu ediyordum. Bana Gülgûn Uyar’ın Ehl-i Beyt kitabını hediye ettiler. Bu kitabını okuduktan sonra bende  kesinlikle artık bu konuda bir kitap yazma arzusu tomurdu. Tetikleyen o olmuştur. Çünkü Gülgûn’un kitabı akademik çapta kaleme alınmış en detaylı, en doyurucu kitap bana göre. Hem fitneyi kaşımıyor. Hem gelip çattığımız yer; ehl-i sünnet kaynaklarından taranarak, öbür tarafı da ihmal etmeden yapılmış bir çalışma. Emevîler’le Ehl-i Beyt arasında sürtüşmenin yaşandığı yıllarda çok çirkin şeyler olmuş. Olmamış değil. Ama aynı şey enteresandır, onlara dahil olmalarına rağmen Abbasiler döneminde de Ehl-i Beyt sıkıntı çekmiş. Hayatın akışı içinde var. Şimdi hâlâ Emevîler ortadaymış gibi helvası kazanda unutulmuşlar, bir ayrışma sürdürüyorlar. Yahu gerek yok. Emeviler tarihten silinmiş. Hiç kimse de Emevî taraftarı da değil. İsimleri bile kalmamış toplum içerisinde. Tarihte var, onu değiştiremezsiniz. Şimdi halk bu problemi öyle çözmüş ki, insanlar sevdiklerine sevdiklerinin isimlerini vererek yaşatırlar. Dünyanın her noktasında çocukların adı Ali Veli Hasan Hüseyin Fatıma’dır.