İHL ruhunu onlar ateşledi

Yaşları 70’in, 80’in üzerinde. Hepsinin yüzlerinde nurani bir ifade. Hemen hepsi ömürlerini İslam’a, Kur’an’a hizmet etmeye adamış. Kimi mezun olduğu okulda hocalığa devam etmiş, kimi akademisyenlik yolundan ilerlemiş. Ama hepsi 60 yıl önce verdikleri sözün peşi sıra gitmiş. ÖNDER İmam Hatipliler Derneği 60. Yıl Vefa Buluşması’nda bir araya gelen 55 koca çınar hem öğrencilik yıllarını yad etti hem de o günden bugüne İmam hatiplilik ruhunun geldiği noktayı konuştular. Yoklama yapılmadı ama gözlerinin aradığı isimlerin bir kısmı göçüp gitmişti. Arkalarından Fatihalar okundu. 

Çok yakın bir tarihin canlı şahitleriydiler. Anlattıkları şehir efsanesi değil gerçekti. 1930’lu yılların sonu 1940’lı yılların başlarında Türkiye’de dini yaşantı anlamında ciddi baskılar sözkonusuydu. Din eğitimi yasaktı, Kur’an’ı Kerim öğretilen evlere baskınlar düzenlenir, hocalar tutuklanırdı. Öyle bir dönem geldi ki Anadolu’nun pek çok şehrinde insanlar ölülerini yıkayacak hoca bulamayacaklarına dair endişeler taşımaya başladılar. Halkın bu taleplerine siyaseten karşılık vermek zorunda kalan devrin Cumhuriyet Halk Partisi İmam Hatip kursları açtı. Bu kurslar ihtiyacın büyüklüğünü daha net ortaya koyunca ülkenin yedi ilinde İmam Hatip Okulları hizmet vermeye başladı.

Ezanın Türkçe okunduğu devirlerde büyüyen, Kur’an öğreten hocalarının nasıl derdest edildiğine şahit olan çocuklar adeta ilahi bir elin çağrısıyla İmam Hatip Okulları’nda toplandı. Çoğu dini eğitim aldıkları, kendilerine hafızlık yaptıran hocalarının yönlendirmesiyle, bir kısmı ailelerinin haberi bile olmaksızın bu okullara kayıt yaptırdı. Ortaokul çağını çoktan geride bırakmış olanlar yaşlarını küçülttü. Memleketinde babasının yanında demirci ustası ya da ayakkabıcılık yapıyordu kimi. Gönüllerinde yanan ateş öylesine güçlüydü ki karşılaştıkları şartlar hiçbirini yıldırmadı. Ne rutubetten eşyaların çürüdüğü yurtlarda yatıp kalkmaya aldırdılar, ne elektriği, suyu olmayan binalarda günler geçirmeye. 

ZORLUKLARA İNAT, İHL MEŞALESİNİ TAŞIDILAR

Bir İmam Hatip okulunun idarecisi kardeşini de aynı okula yazdırmak isteyen öğrencisine ‘Bir evden bir kurban yeter’ diyebiliyordu o yıllarda. Zira İmam Hatip okullarını bitirenler fark derslerini vermedikçe ne Yüksek İslam Enstitüsü’ne gidebiliyorlardı ne de başka bir üniversiteye. Bir çeşit hayalet okuldu İmam Hatipler. Bu idealist gençleri yıldırmaya çalışanların yanı sıra sayıları çok az da olsa yüreklendiren, yol gösteren, onlara istikamet kazandıran çok değerli hocalar da vardı. Celaleddin Ökten, Nurettin Topçu, Reisül Kurra Hafız Ömer Aköz gibi… Ve onların attığı tohumlardan yeşerdi, bereketlendi. Mezun olurlarken bir yemin ettiler. Kendilerine ‘Yeminliler grubu’ dediler. Bu davaya hizmet edeceklerine dair hem birbirlerine hem Allah’a söz verdiler. Önce kendi okullarına hoca oldular, ilk kuşak İmam Hatip Okulları mezunları kendilerinden sonrakilere aktardı bu davayı, ideali. Sonra nesilden nesile aktarıldı din, iman, inanç ve memleket sevgisi. Milletin kendi imkânları ile kurduğu, ölü yıkayıcıdan başka bir şey olmasınlar diye her dönemde önlerine yeni engeller konulan gençler gün geldi hocaların da telkinleri ile edebiyat, hukuk, mühendislik okudular. Devletin yönetimine talip oldular. Bugün İmam Hatip okullarının ilk mezunlarının en büyük gurur kaynağı ülkeyi yöneten bakanlar ve Cumhurbaşkanı’nı yetiştirmiş olmak. Onları en hüzünlendiren ise İmam Hatip ruhunun yeni nesillerde aynı heyecanla vücut bulmaması. Bu yüzden bir araya geldiklerinde saatlerce bu ateşi nasıl yeniden harlarız diye konuşuyorlar.  

60 YILIN BİTMEYEN HEYECANI