İran’daki krizlerin yönetilebilmesi İran devlet aklının rasyonel yönünün ve bu yöndeki kadroların etkinlik kazanmasına bağlıdır. İran’ın bölgede yürüttüğü vekalet savaşlarıyla iç politikada da etkinlik kazanan Devrim Muhafızları’nın da bunu temsil etmediği açıktır. ABD’nin Irak’taki üslerine yapılan saldırıların ve düşürülen uçağın sorumluluğu onlara aittir. Hamaney’in çevresinde oluşturduğu savaş kadrosundan vazgeçmesi zor olsa da ABD ile savaşa giden bu kontrolsüz süreci kontrol edebilmesinin yegâne şartı budur.

Sistemsel meselelerle birlikte yüksek işsizlik oranları, ekonomik çeşitlilik eksikliği, yüksek gıda fiyatları, daralan yurt içi milli hasıla, hava kirliliği ve çevresel bozulma İran’ın kronikleşmiş sorunlarıdır. 2015 yılında P5+1 ülkeleri ile nükleer anlaşmayı imzalayan İran ekonomik olarak rahatlama beklentisi içindeyken, ABD’nin nükleer anlaşmadan çekilmesi, İran’ın mevcut sorunlarını krize dönüştürmüştür.

ABD ve İsrail’in, protestoculara destek veren açıklamalarına rağmen İran’da bir rejim değişikliği istemeyeceği açıktır. İstenen olsa olsa istikrarsız, içerde zayıflatılmış bir İran olabilir. ABD, 1979 sonrası İran rejimini düşman ve tehdit olarak tanımlamış ve yarattığı bu algı dış politika stratejilerini meşrulaştırmaya yaradığı gibi İran’ı izole etme, çevreleme ve hatta bölgeye yerleşme politikalarına uygun bir zemin hazırlamıştır. İsrail için de Körfez ülkelerindeki İran fobisi vazgeçilebilir bir dış politika enstrümanı değildir.