Umut, karanlığın en koyu olduğu anda doğar. Gazze'nin çocuklarının gözyaşları, Kudüs'ün taşlarından yükselen dualar, Mescid-i Aksa'nın kubbelerinden yankılanan “Allahu Ekber” sesleri, bu zulmün biteceğini ve adaletin geleceğini müjdeliyor. Bugün direniş filoları, yarın özgürlük filolarına dönüşecek; bugün işgalin duvarları, yarın özgürlük şarkılarıyla yıkılacak.

Bugün zalimi değil mazlumu cezalandıran bu düzen ve onun sürekliliğiyle ayakta kalan uluslararası toplum, inandığını iddia ettiği değerleri bir kenara bırakarak İsrail barbarlığının yanında saf tutmaktadır. Bu koşullar altında uluslararası toplum, ABD'nin sözde barış planı sayesinde belki kısa süreli bir rahatlama sağlayabilir; ancak ikircikli tutumunu sürdürdüğü, halkların artan taleplerine yanıt vermediği ve savunduğu değerleri, kendi üyelerinden biri olan İsrail'in saldırganlığının önüne koymadığı sürece mevcut düzeni sürdürmesi mümkün görünmemektedir.

Almanya'nın yeni savunma hamleleri, drone tehditleri, içerideki protesto yasakları ve dışarıdaki silah ambargoları ışığında, BM'ye aktif katılım yalnızca bir diplomatik tercih değil, stratejik bir zorunluluk olarak öne çıkıyor. Berlin, İsrail politikası ve ABD ile ilişkilerini zedelemeden uluslararası arenada görünürlüğünü korumak zorunda.

Dahası, BM Genel Kurulu'nun 37/43 sayılı kararı işgal altındaki halkların özgürlük mücadelelerini – silahlı direniş dâhil – meşru kabul etmiştir. Sanders'ın açıklaması, İsrail'e hukuk tarafından tanınmayan bir savunma hakkı atfederken, Filistinlilere tanınan direnme hakkını görmezden gelmektedir. Bu durum, Batı'nın koşullu insan hakları yaklaşımını sembolize etmektedir: Mağdurların yaşam hakkı, ancak “kusursuz” bir şekilde direnmeleri hâlinde tanınmaktadır.