ABD, 1945 sonrası kurulan düzende birçok müttefikini ekonomik olarak destekliyordu. Bu anlamda birçok ülkeye kendi iç pazarını açmıştı. Örneğin Japon otomotiv sektörü savaş sonrası dönemde bu sebeple güçlenebilmişti. Ancak burada dikkat çekilmesi gereken nokta ABD'nin dünyaya verdiğinden fazlasını katbekat geri aldığıdır. ABD, sistemin merkezindeki hegemonik ülke olarak mevcut sistemin hem kurucusu hem de imtiyaz sahibi olma özelliğini taşıyor. Bu sebeple ABD, sistemde daha çok politik etki üretebiliyor, kendi çıkarları aleyhine gelişmelerin de önüne daha kolay geçebiliyor.

İsrail, sadece F-35 konusundaki gelişmeden değil, Türkiye'nin elindeki Rus yapımı S-400 hava savunma sistemlerinin akıbetine ilişkin belirsizlikten de rahatsızdır. Ankara'nın S-400'leri Suriye içindeki güvenli bölgelere kaydırabileceğine dair endişeler, İsrail'in bölgedeki hava operasyonlarını doğrudan etkileyebilecek bir tehdit olarak algılanmaktadır. ABD tarafı ise F-35 sürecine dönüşün ön koşulu olarak S-400 sistemlerinin ya üçüncü bir ülkeye devrini ya da tamamen devre dışı bırakılmasını istemektedir. Ancak bu konuda net bir çözüm üretilememesi, Washington'daki İsrail ve Yunanistan lobilerinin Türkiye karşıtı pozisyonlarını güçlendirmektedir.

Maşallah Nar'ın elim ölümü nedeniyle tamamlanamayan tezinin merhumca yazılmış halini içeren “İran'da Şiîliğin Kurumsallaşma Süreci: Tarihsel Arkaplan ve Doktrinel Altyapı” başlıklı kitap, İran ile neredeyse özdeş olarak andığımız Şiîliğin tarihsel olarak bu coğrafyadaki teşekkül ve kurumsallaşma sürecini içeriyor.

Gündüz kuşağı programlarında sıkça görülen diz çöküşler, ağlama sahneleri ve af dilemeler, James Ferguson'un “performative shame” kavramıyla açıklanabilir. Katılımcılar sahnede utancını sergiler, izleyici ise bu utanç üzerinden kendini temize çeker. “Ben onlar gibi değilim” düşüncesi, bireysel olarak bir tür narsistik rahatlama sağlar. Ancak bu sahneler, katılımcılar için derin psikolojik izler bırakır.

İmamoğlu'nun, geçersiz bir yazıyla ve ‘ince' bir hamleyle İstanbul Üniversitesine yaptığı geçiş, yıllar sonra Türkiye'nin en büyük şehrine başkan olmasının ilk basamağı olmuştur. CHP'nin İstanbul'u kazanmak için seferber olduğu süreçte, dönemin CHP İstanbul İl başkanı Canan Kaftancıoğlu gibi isimlerin emeğiyle yükselmiş, ancak sonra o isimleri siyasi kulislerde bir bir tasfiye etmiştir.