Bir ‘özeleştiri’ olarak silah bırakma

Türk ve Kürt milliyetçiğini kıştırtarak biryerlere varabileceklerini düşünenlerin en “sonuç-alıcı” buldukları memba, “Apo ne karşılığında örgütüne silah bıraktırıyor?” sorusudur. MHP yöneticileri ve CHP “ulusalcı”ları açık “cephe”den Türkçe dilimizin sınırlarını da zorlayarak yüklenirken, PKK şemsiyesi “gölgelik”lerindeki Kürt milliyetçiliği fısıltı ve “severken vur” yöntemiyle sonuç almaya çalışıyor.

Oysa artık Öcalan; örgütünün sillahlı varlığının, “kendisinin hayat sigortası” olmadığını, tersine “hayatî tehlike” olduğunu biliyor; bunu en nazik, en sade, en felsefik, en “tarihi yaşayan” bir dille anlatan veriler kendisine ulaşıyor. Bu veriler yardımıyla, mesela; “her gün arttırılan cenaze sayısıyla ‘kalitesi’ tanımlanan bir ‘silahlı mücadele’ mi, yoksa ölümün, cenazenin, kırma-dökmenin olmadığı silahsız-taşsız-sopasız bir sivil-barışçıl-kitlesel mücadele mi liderliğimin tarihsel hakkını ve imkânını verir?” 

PKK’nin Kandil kadroları bunu bilmiyor mu, 12 yılda öğrenmedi mi?”

“Bunu yapmayan -ve yapmayacak olan- Bu PKK’nin ötesinde, Halk’tan bir şansım yok mu?” diye kendisine sorma imkânına sahiptir artık.

Öcalan, devletten/hükümetten hiçbir “taviz” veya “söz” almadan halktaki bu şansını deniyor. 13 yıldır örgütünden alamadığı sivil-demokratik şansını ekrandaki “Bir Milyon” ve ekran arkalarındaki milyonlar üzerinden almaya çalışıyor. Devletten aldığı alacağı bu... Milliyetçilik kaşıyıcı-kışkırtıcı “Apo ne karşılığında silah bıraktırıyor” “kuyu”sundan su çıkmaz. 

Bir de aynı Öcalan, 2004 başında şunları demiş: “Demokratik mücadelede iddialı olduklarını söyleyen binlerce aktivist ve milyonlarca özgürlüğe kalkmış halk gücümüz vardır. Silahlara başvurmadan da çözülebilecek sorunlara her tür cevabı verebilecek bir kitle ve militanlık gücüdür. Sözde önderlik konumunda olanların, başta gelen sorumluların bu imkânı kullanmamaları, tarih karşısında kendilerini büyük sorumluluk altında bırakacaktır. Her tür sivil toplum ve demokratik örgütlenme ve milyonların hak talepleri ile yürünerek ülkeye özgürlük, halka demokrasi getirilebilir.” (Öcalan, A., Bir Halkı Savunmak, Çetin Yayınları, s. 337)

Apo politika çalışmak/yapmak istiyor: bir de “Hewler-Çolemerg-Amed” hattında değil, Diyarbakır-Ankara-İstanbul hattında yapmak istiyor bunu. Böyle bir şansı veren devletten/hükümetten birşeyler almadan değil, “üstüne birşeyler” vererek bile sillahı-şiddeti devreden çıkarmayı kabul edeceğini, kendisini 1993’ten beri takibedenler bilir. Ayrıca, Öcalan’ın ‘ev hapsi’, ‘göz hapsi’ gibi fiziksel rahatlamalara ihtiyacının olduğunu sanmıyorum. Onun ihtiyacı fiziksel değil düşünsel özgürlüktür. 

Öcalan, devletten hiçbir ‘taviz’ veya ‘söz’ almadan halktaki bu şansını deniyor. 13 yıldır örgütünden alamadığı sivil-demokratik şansını ekrandaki “Bir Milyon” ve ekran arkalarındaki milyonlar üzerinden almaya çalışıyor. Devletten aldığı alacağı bu... Milliyetçilik kaşıyıcı-kışkırtıcı “Apo ne karşılığında silah bıraktırıyor” ‘kuyu’sundan su çıkmaz.