CHP’deki kriz ve Türkiye siyasetine yansımaları

Ankara’da Mansur Yavaş daha yerel odaklı birtakım icraatlarla meşgulken İmamoğlu’nun bagajında ve zihninde bambaşka hedeflerin olduğu her fırsatta anlaşılıyor. Ancak doğrudan halkın oylarıyla seçilen Cumhurbaşkanlığı gibi bir makama talip olmak ve halktan da teveccüh görebilmek için İmamoğlu’nun İstanbul’da rüştünü ispatlaması gerekir. Ve fakat İmamoğlu bu realiteyi atlıyor. Daha açıkçası İmamoğlu da bu realitenin farkında ama sorun şu ki, salt kucaklaşma, sevgi, birlik-beraberlik retoriğiyle ve ittifak dinamikleri sonuç aldığı için esasında masasında değerlendirebileceği çok da fazla proje ve program yok. Kendisinin de bu yönde bir arayışının da olmadığı görünüyor. 

Yeni sarsıntılar 

CHP’nin 31 Mart seçimlerinden sonra yakaladığı hava ya da “ruh” tam da bu retorik ve konjonktürel dinamik üzerinden şekillenmişti. Bir de ülkedeki geçen yazda yaşanan kur krizi ve buna bağlı olarak yükselen fiyatlar CHP’nin işini kolaylaştıran bir diğer faktör oldu. Seçimlerden sonra ise, yürüttüğü ‘cephe siyasetiyle’ siyasi kariyerindeki en rahat günlerini yaşayan bir Kemal Kılıçdaroğlu figürü vardı karşımızda. Kemal Kılıçdaroğlu’nun gösterdiği adaylar şayet başarılı olamasa, Muharrem İnce önderliğindeki bir muhalif kanadın parti yönetimine bayrak açması adeta kesin gibiydi. Ancak Kemal Kılıçdaroğlu’nun planları tuttu ve parti içi muhalefetin de seçim sonrasında olası bir kalkışması etkisiz kılındı. 

24 Haziran seçimlerinde CHP’nin ve Yeni Türkiye’nin umudu edasındaki Muharrem İnce ise, artık milletvekili de olmadığı için, kişisel birkaç ziyaret vesilesiyle ve çevresindeki küçük bir eş-dost ekibiyle beraber sosyal medyadan ara ara ben de buradayım dercesine paylaşımlar yapıyordu. CHP’nin bu görece dingin görüntüsü Sözcü Gazetesi’nden Rahmi Turan’ın bir iddiasıyla sarsıldı. Aslında Kongre’ye giden CHP’de Ekrem İmamoğlu’nun kampanya danışmanlığını yapan Necati Özkan’la Canan Kaftancıoğlu arasındaki diyalog ve İmamoğlu’nun da bu diyaloğa ilişkin Kaftancıoğlu’nu çok da teskin edecek bir açıklama yapmaması bu sarsılmanın habercisiydi. Kemal Kılıçdaroğlu’nun partideki en güçlü zamanı olsa ve görece bir seçim zaferi sonrasına rastlasa bile CHP Kongre’sinin yine hareketli geçeceğinin emaresiydi bu diyalog. Ancak Rahmi Turan’ın iddiası, Kaftancıoğlu ile Necati Özkan arasındaki diyalogdan kat kat fazla sonuçları olan bir krizi tetikledi. 

Süreç bir anda CHP’nin parti içi krizine dönüştü. Bir komplo kurulduysa şayet bunu kimin kurduğu, bu komplonun kime karşı kurulduğu üzerine epeyce spekülasyon yapılabilir. Ancak ortada açık bir iddia ve iftira var. Bu iddia ve iftiraya Kemal Kılıçdaroğlu’nun ilk değerlendirmesi ise krizi derinleştirdi. Şayet Kılıçdaroğlu, “Doğrudur, isim vermek istemem” yerine bu iddiaları yalanlayan bir değerlendirme yapsaydı bu mesele müfteri gazetecilerin üzerine kalırdı. Ancak Kılıçdaroğlu’nun bu değerlendirmesi bir anda parti içi hizipleşmeleri hortlattı adeta. İddiada adı anılan Muharrem İnce ilk etapta çok sert tepki gösterdi ve CHP Genel Merkezi’ni suçladı. 

Siyaset dışı müdahaleler 

Kendi gazeteci meslektaşları tarafından bile meslektaş olmaktan çok da hoşnut olunmadığını anlamadığımız iki gazetecinin bir iftirasının böyle bir krize yol açmasının bize gösterdiği iki temel sonuçtan bahsedilebilir. Bunlardan birincisi CHP Genel Merkezi ve özelde de Genel Başkan Kemal Kılıçdaroğlu kriz yönetme konusunda hâlâ çok başarısız. Şayet Kılıçdaroğlu bu krizi başarılı bir şekilde yönetseydi 31 Mart sonrası başarıya ulaştığı düşünülen ‘cephe siyasetinin’ mimarı olarak prestijini bir müddet daha devam ettirebilirdi. Ancak yaşanan son olay CHP’nin aslında hiç de yenilenmediği, yeni bir ‘ruh’la yeni bir CHP söylemlerinin en ufak bir krizde çöktüğünü göstermektedir. Ayrıca, bu krizin kenarında olmasına rağmen Ekrem İmamoğlu gibi isimlerin de dolaylı olarak da olsa gündeme getirilmesi ve onlara bir yol açma teşebbüsü olduğu iddialarını dikkate almakta fayda var. Zira son aylarda bazı çevrelerce ısrarla Türkiye siyasetinde ‘eski’ aktörlerin miadını doldurduğu ve yerlerini Ali Babacan, Ekrem İmamoğlu ve hatta Selahatin Demirtaş gibi isimlere bırakmaları gerektiği yönünde görüşler dile getirilmekte. Nitekim çok da komplocu düşünmemek kaydıyla, CHP içindeki bu krizin en ateşli olduğu günlerde Ali Babacan ve Ekrem İmamoğlu’nun canlı yayınlara çıktığını hatırlamak gerekebilir. 

CHP içi krize dönüşen bu hadisenin ikinci bir sonucu ise, siyasete bu tür operasyonel, komplocu müdahalelerin siyasetin normal seyrini engellemesi olmuştur. Türkiye siyaseti, siyaset dışı aktör ya da kliklerin siyasete müdahalesine maalesef alışık bir geleneği temsil eder. Geçmiş dönemdeki kaset operasyonları, yasa dışı dinlemeler ya da yargı yoluyla müdahaleler bunun en belirgin örneklerindendir. Ancak bu tür müdahalelerin en büyük zararı yine siyasete ve siyasal işleyişe ve dolayısıyla da Türkiye’ye olmaktadır. Türkiye siyasetinin ve siyasal aktörlerin bu tür komplocu ve operasyonel girişimlere prim vermemesi gerekir. Böyle girişimler, daha önce bu platformda Tuncay Önder Hoca’nın ifade ettiği gibi, siyaseti kötürümleştirmektedir. İttifaklar ve ittifak stratejileri bir yere kadar kabul edilebilir ve dönem dönem Türkiye siyasetine yeni açılımlar da getirebilir. Ancak siyasetin, siyasal aktörlerin siyaset dışından dizaynı ya da aynı parti içindeki bir klik tarafından bu tür taht oyunlarına girişilmesi ülke gündemini gereksiz yere işgal ettiği gibi uzun vadeli sonuçlar da doğurabilir. CHP lideri Deniz Baykal’ın istifa ettirilmesi bunun en bariz örneğidir. Bu tür olaylardan ağzı yanan bir parti olarak CHP ve CHP yönetiminin de en azından kendi içindeki bu tür girişimleri kamuoyunu aydınlatacak şekilde açığa kavuşturması gerekir. 

[email protected]