Bir gayret ve fedakarlık timsali

Her TÜYAP Kitap Fuarı’nda hiç tarih malumatı olmayan bazı ekran yüzlerinin imza günlerinde metrelerce kuyruk olurken ismi caddelere, okullara verilecek derecede bu millete ve memlekete hizmet etmiş bir Türk büyüğü olan Bilal Şimşir’in masasına imza için çok az okuyucu gelir. Bu hem muhacirlerin hem de eğitim sisteminin temel bir problemi ve ayıbıdır. Fakir her defasında Şimşir Hoca’ya bir kitap imzalatır. Son fuar ziyaretimde de Bilgi Yayınevi standında Bilal Şimşir hocayı görünce birkaç kelam etmek istedim. Okuyucularla uzun mükâlemeden hazzetmediğini, imtina ettiğini zannettiğim hoca iltifatkâr görünen ama hakikatin bizatihi kendisi olan sitayişkâr sözlerimden memnuniyet duymuş olmalı ki takriben 10 dakika kadar sohbet ettik, fotoğraf çektirdik. Ben kendilerinin Rumeli’den Türk Göçleri unvanlı eserinin parayla, emirle, vazifeyle yazılamayacağını hatta geçmişini unutmayan yaralı bir muhacir olmanın bile böyle ağır bir yükün altına girmeye kifayet etmeyeceğini; bu eseri hazırlamak için bambaşka bir aşkın, endişenin, korkunun, hedefin ve yaranın olması gerektiğini söyledim. Bulgaristan muhaciri oluşundan ve ailesinden yola çıkarak başka tespitlerde de bulunduğum Şimşir soğukkanlılığına rağmen memnuniyetini izhar etmeye mani olamadı. Bilal Şimşir’in muhafazakâr bir aileye mensubiyeti, çocukluğunda dini eğitim almış,  “Müslüman” kimliği sebebiyle katliama maruz kalan Tuna ahalisinden ve anne tarafının ilmiyeden, baba tarafından da şehit torunu oluşu İslâm’a saygısını korumasına yardımcı olmuş, bunu da büyükelçilik yaptığı ülkelerde muhafazakâr vatandaşlara da aynı sıcaklıkta ilgi göstererek ispatlamıştır. Muhtemelen bu veçhesi hocanın kendisini, ait zannettiği muhitin de bihakkın takdir etmesine de mani olmuş.

 

Bilgi Yayınevi’nden çıkmış kitaplarının çoğu bende mevcut, mevcut olmayanlara da merak mefkud olduğu için gidip TTK yayınlarından çıkan Lozan Telgrafları unvanlı kitabını alıp getirerek kendisine imzalattım. O esnada imza günü olan yayınevi yazarları gibi Şimşir de Kemalist veya Atatürkçüdür. Atatürkçülük ve Kemalizme tabiatıyla mesafeli bir İslamcı olarak Şimşir’e olan hürmetim câlî veya ıztırarî değil, samimî, hakikî ve iradîdir. Şimşir gibi insanlar hangi inanç ve görüşe sahip olursa olsun milletin müşterek kıymetlerindendir. 

 

TEK KİŞİLİK ORDU

 

Benim takip ettiğim İslamî ve İslamcı çizgi maalesef Bilal Şimşir ayarında bir insan çıkaramamıştır. Yakın zamana kadar Rumeli muhacirleri alaka sahamıza da girmiyordu. Müstakil ve detaylı bir çalışmayı hak eden Makedonya’da Müslüman Direnişi- Yücelciler 1947 (İstanbul: İnsan Yayınları, 1991) isimli hatıratında da Mehmed Ardıcı Makedonya’daki Türklerin maruz kaldığı mezalime Türklerin duyarsızlığına İslamcı bir Türk olarak isyan etmektedir. İstitrad kabilinden söylemek icap ederse Mehmed Ardıcı başka bir ülkenin ferdi olsaydı herhalde hakkında birkaç araştırma yapılmış, hayatı filme alınmış olurdu. Hazindir, hakkında araştırma yapanlar da dâhil hiçbir Kemalist-ulusalcı-laik de Şimşir’i bihakkın takdir edememiştir. Onlar, Şimşir’in hep Mustafa Kemal hakkındaki çalışmalarını öne çıkarmışlardır. Şimşir, nev’i şahsına münhasır bir gayret ve fedakârlık timsalidir. Eazım-ı ricâl-ı devletin, akademisyenlerin, muhacirlerin ve milliyetçi geçinenlerin çok azı Şimşir’i önemsese tarih ve hariciye perspektifimiz çok daha farklı olurdu. Şimşir, adeta “tek kişilik ordu”dur. 

 

TARİH YAPILIRKEN…