Siz yaşayanlar, çok tuhafsınız!

Her insan ruhunun ucundan tutarak anlar kitapları. Ben cümlelerin ardında saklanan ruh avcılığına soyunurum. Hasan Ali Toptaş’ın kaleme aldığı her kitabın müptelası olduğumu söyleyebilirim, onun cümlelere kattığı her melodinin peşine takılır, andan ana dolaşırım. Onun yeni tılsımlı cümlelerini okumayalı üç sene geçmiş, insan yaşamı için bazen uzun zaman ama Hasan Ali Toptaş, Beni Kör Kuyularda’da beklemeyi onurlandırmış yine.

Bu kez hepimizi derinden vuran çocuk tacizi, kadına şiddet, toplumsal yozlaşma ve sürü psikolojisine dokunmuş. Üstü örtülü cümlelerin gizemini herkesin kendi heybesine bırakmış, kötülüğü iplik iplik sermiş, kör kuyulara salmış. Kimbilir belki hepimiz toplanıp çıkaralım diye itiyor kör kuyuya bizi.

Everest Yayınları’ndan çıkan Beni Kör Kuyularda tepkisizliğimizi taşlıyor, vicdanımıza gedik açıyor. Ama her şey eşsiz bir büyü içinde sunuluyor, uykumuza sızıyor, sarhoşluğumuzun sisine itiyor, büyüleyici bir gösteri sergiliyor ki düşünelim.

BİR HUZURSUZ ANNE 

“Saçları odayı aydınlatan” gencecik Güldiyar’ın tarağından dünyaya iniyoruz yavaş yavaş, “yüzüne, alnına düşen kâkülleri, burnunun etrafındaki çilleri ve çizgileri”yle Bahriye çıkıyor karşımıza, “anne sütünden yapılmışa benzeyen sıcacık bir sesle” konuşan kadının dili kızını sokağa gönderirken tedirginliğin sertliğine bürünüyor: “Git ama dikkatli ol, tamam mı? Televizyon haberlerinde görüyorsun, her gün oğlan çocukları, kız çocukları kayboluyor. Sonra da tecavüze uğrayan bu körpecik çocukların parçalanmış cesetleri bulunuyor sağda solda. Ayrıca, biliyorsun, insanların gözleri önünde her Allah’ın günü kadınlar öldürülüyor. Bu yüzden diyorum dikkatli ol diye.”

“Mor benekli beyaz eteği, canlanıveren ot kokularıyla püfür püfür” dalgalanarak bir sefertasında babasına yemek götürmeye giderken Bahriye’yi bozulan çamaşır makinesi yüzünden bir leğenin içinde kirlenmiş çamaşırlarla bırakıyor. Kırlangıçların çığlıkları avluyu sardıkça huzursuzlanıyor anne. “Zaman bir kazan dolusu su olup ateşin üstünde kaynadıkça huzursuzluğu” alevlenmişken kızı geliyor suskun ve mahsun. Sorularıyla zamanı geriye alacakmış gibi peşine düşüyor, ama Güldiyar arkasını dönüp kendi dünyasına çekiliyor.  

Bahriye Ankara’nın kenar mahallesindeki gecekondusunun avlusunda ince bir sisle başbaşa kalıyor, sislerin içinden salkımlar halinde gelip doluşan “bazıları geniş, bazıları dar alınlı”, “bazıları çöp misali ince, bazıları göbekli”, “saçlarına kar yağmışlar”, “bıyıkları yeni terlemişler”, “kıl ormanı görünsün diye bağrındaki düğmeleri çözmüşler, tespihini bileğine geçirmişler ve yakasına gül takmışlar” adamları izliyor, korkuyla onları izlerken geldikleri gibi anszın kaybolan adamların görüntülerini itip kızının yanına varıyor. “Dudakları bir çift yaprak gibi pembe pembe” titrese de sorular cevapsız kalıyor, ağladıkça “gözlerinden yaş yerine, yaş büyüklüğüne taşlar” dökülüp ortalığa saçılıyor. 

Komşu Emine’nin gelişi hikâyenin seyrini değiştiriyor. Kulaktan kulağa yayılan haberle dalga dalga yayılarak gelen insan manzaralarını, yazarın her an eğilip bükülen cümlelerini takip ederek izlemeye başlıyoruz.

Ankara’da, Hüseyin Gazi Türbesi civarında, “yeşil minareli caminin bulunduğu dik yokuş”a yakın, “gecekondularla kaplı tepelerin” birinde oturuyor Muzaffer, Bahriye, Güldiyar ve bir süredir haberi alınamayan Hüseyin. 

Güldiyar gözyaşlarının uykusunda inilderken Bahriye yanı başında kıvrılıyor, Muzaffer ne yapacağını bilemez halde bekliyor. Bir süre sonra meraklı kalabalıklar bu tuhaf kızı görmek için akın akın gelmeye başlıyor.

Muzaffer kızını doktora göstermek istese de, onun cılız vücuduna, perişan haline bakan Bahriye istemiyor. Tanıdıkların soluğu bir bir azalırken, yabancıların meraklı nefesleri kaplıyor odalarını. “İçlerinde zerre kadar merhamet kalmamış” bu insanlardan bunalıyor Bahriye. Güldiyar’ın içine şeytan oturduğunu söyleyen sakallı hocalar, gözlerini ayırmadan onun ağlamasını ve dökülen taşları toplama hevesine kapılan insanlardan yorulan Bahriye, yedinci günün sonunda seriliveriyor.