Cahit Zarifoğlu'nun Necip Fazıl rüyası: Buralar çok kıymetli Cahit, gelecek misin?

Alışılmadık söz diziminin yanı sıra imge ve bütünlüğe verdiği önemle, Türk şiirinde kendine has üslubunu oluşturan Cahit Zarifoğlu, 47 yıllık ömrüne sığdırdığı onlarca eseri ardında bırakarak 7 Haziran 1987’de hayata veda etti. 

Usta şairin eşi Berat Zarifoğlu, 47 yaşında hayatını kaybeden eşiyle az ama mutlu zamanlar geçirdiklerini belirterek, “Necip Fazıl’ın talebelerinden ilk Cahit Bey ona kavuştu. Zaten Cahit Bey hastanede bir rüya görmüştü. Necip Fazıl ona ‘Buralar çok kıymetli, 20-25 sene sonra buralar çok daha değerli olacak. Buraya gelecek misiniz?’ demiş. 25 gün sonra ilk Cahit kavuştu ona” şeklinde konuştu.

Zarifoğlu, saygıya dayalı bir evlilikleri olduğuna vurgu yaparak, “Cahit Bey çok konuşan biri değildi. Neyi sever diye soramıyordum da... ‘Bu yemeği sevdi, demek ki bunu yapmam lazım.’ diye yaşayarak (öğrendim)” dedi.      

Hacca gitmek için imkanımız yoktu  

Cahit Zarifoğlu’nun sürekli yazdığının altını çizen Berat Zarifoğlu, “Çok mutluyduk. Her yere beraber gitmek isterdi. ‘Sen umreye git gel, çocuklar küçük sonra beraber gideriz’ derdi. Ayrılmak istemezdi, en mutlu olduğu şey çocukları, evi ve beraber gezmelerimizdi. Maddi imkanımız olmadığı için o dönem hacca veya umreye gidemedik” şeklinde konuştu.      

KOCAM VE HOCAM OLDU      

Zarifoğlu, eşinin çocukların ödevleriyle ilgilendiğini, onlara masal anlattığını söyleyerek, “Birkaç defa ‘Keşke Cahit Beyle evlenmeseydim’ demiştim. İşiyle evliydi, yazı yazıyordu ama sonradan çok güzel şeyler yazdığını hayranlarından biri olarak gördüm. Hem hocamdı, hem kocamdı” değerlendirmesinde bulundu. Eşini anlayışlı, merhametli ve kaliteli olarak tarif eden Zarifoğlu, Cahit Zarifoğlu’nu kibarlığı, çalışkanlığı ve fedakarlığıyla hatırladığını sözlerine ekledi.     

GÖRMEDEN YÜZÜK TAKTIK

Eşi Berat Zarrifoğlu: Cahit Bey ile tanışmıyorduk. Babamlar Üstada sormuş. Necip Fazıl Kısakürek de ‘Çok sevdiğim talebelerimden biridir, nikah şahidi de ben olurum’ deyince birbirimizi görmeden yüzüklerimizi taktık.    

EVDE HEP DAKTİLO SESİ VARDI

Kızı Betül Zarifoğlu Koç: Babamla kısa fakat dolu dolu bir çocukluk yaşadık. Şimdi bile babamın kitaplarını okudukça sanki onunla konuşuyormuş gibi hissederim. Çocukken bizim oyuncağımız kağıt, kalem ve daktiloydu.

BABAMLA UZUN UZUN KONUŞMAK İSTERDİM

Oğlu Ahmet Zarifoğlu: Babam Afrika’daki Afganistan’daki mazlumlarla mektuplaşmış. ‘Oranın durumu nasıl? Nasıl yardımcı olabilirim?’ diye sormuş. Şimdi de muhtemelen ilk derdi ümmet olurdu. Hayatta olsa eserleri hakkında uzun uzun konuşmak isterdim.