Eski bir mekanın dört ''vav''ı

“Aklım kalbimi onaylasa da ‘Neredeyim?’ sorusundaydı. Gözlerim cevap bulacağı bir yüzü, sesi arıyordu. Semazenler aklımdakini biliyormuş gibi çekiliverdi. Kudüm sustu. Her şeyi köşede izleyen başı öne eğik yaşlı dervişle göz göze geldik.”

 

 “Ey tılsımı arayan.” Diyerek beklendiğimi hissettirdi. Sesini, sanki ezelden bilirdim. Halbuki hiçbir zaman onunla karşılaşmamıştık. Ağır adımlarla yanına gittim. Başıyla oturmamı istedi. Semazenler yine semaya başladı. “Derviş gözleriyle semazenleri işaret etti. Dört semazen? dört  çift vav harfine döndü. Tılsımı arayan, ‘Aşkı’ bilmez mi?  Aşk, iki vavın bir araya gelişidir. Aşkta: Seven sevilene kul olur. Onlar bir nefesin ortağı ve birbirinin vekilidir.”

 

Aşk dört yapraklı gonca

 

“Amma her seven-sevilen de “vav” değildir. Bunu da hatırla! Olmadığını nereden mi bilirsin? Nasıl olduğunu anlamadan gözlerim doldu. Derviş: Vavı bulamayanın feryadı, “Vaveyladır. “Dersin ki: Çift vavı anladım. Dört çift vav nedir?” “ Aşk, dört yapraklı yoncadır. Aşığın halden hale geçmesidir. Sualine cevap, göze nazar, dile şeker, yüreğe kanat olmaktır. Birini çıkartsan diğeri incinir. Gama düşer. Aşk eteğini toplar. Ortalığı ayaz basar. Yürek: Issız kalır.”

 

“Dört semazende durmuştu. Derviş, gözlerini yere düşürdü. Söyle, yoncanın yapraklarını bildin mi? Onlar: Sevgi, saygı, bilgi ve merhamettir. Sen de ilahi aşkın zerresisin. Tılsımı arayan, unuttuklarını hatırla ki eksik yanın tamamlansın. Şimdi yolun açık ola.” “ Semazenler yeniden dönmeye başladı. Duvarın karşısında dört çift vav harfinin karşısındaydım.”