Siyasal bir sistemi veya siyasî kurumları gayrı-meşru ilân etmek onu her türlü yoldan devirmeyi meşru görmek demektir. Bu darbeciliğin meşrulaştırılmasıdır ve hem iç hem de dış dinamiklerin bir araya gelmesiyle oluşmuş bir söylem inşasıdır. Türkiye'de siyasetin ve siyasetçilerin aşağılanması yeni bir durum değil. Mizah dergileri, Yeşilçam sineması ve komedi skeçleri siyasetçilerin karikatürize edilerek, aşağılanarak itibarsızlaştırılması üzerine kuruludur.

Gezi süreciyle birlikte dozunu artıran aşağılayıcı, çirkin söylemle birlikte pek çok şahsi ilişki bozulmuş, arkadaşlıklar bitmiş, tehdit, hakaret, nefret söylemi ve mezhepçi/cinsiyetçi içerikle kültürel apartheid rejimi tahkim edilmiştir. Bu tahkimatın en çok acısını çekenler de beyazların ‘kendinden’ bildiği Hülya Koçyiğit gibi kendini kültürel hayatta ispatlamış zirvedeki isimlerdir.

Türkiye’de tarihsel iktidar bloğunun siyasal ayağı 2002’den sonra ve özelikle de 2010’dan itibaren hızlanarak çökertilmiş, siyasal iktidar modern tarihimizde ilk defa Batıcı olmayan siyasal seçkinlerin tam kontrolüne girmiştir. Ekonomik ve kültürel alanda ise Batıcılık hala gücünü devam ettirmektedir.