Ara Güler 91 yaşında

Fotoğrafın büyük ustası Ara Güler’i geçen yıl ekim ayında kaybettik. Güler, hem Türkiye hem de dünya tarihinin önemli bir kısmına tanıklık etti, fotoğraflarıyla çağını belgeledi. Çektiği her kare taşıdığı sanatsal değerin yanısıra ait olduğu döneme ait önemli bilgiler de içeriyor. Yaşasaydı 16 Ağustos’ta 91. yaşını kutlayacaktı. Biz de bu vesileyle Ara Güler’i anmak istedik ve kurulduğu günden bu yana hemen her gün gelip gittiği Beyoğlu’ndaki Ara Kafe’yi ziyaret ettik. Kafenin ortaklarından Hakan Kartoğlu ile ‘ailemizden biri’ dediği Ara Güler’i konuştuk. 

Hakan Kartoğlu abisi Yaşar Kartoğlu ile 19 senedir Ara Kafe’yi işletiyor. Kartoğlu 2001 senesinde kiralamış burayı. Önceden demir atölyesi olarak kullanılan mekânı bir kafeye dönüştürmek istemişler. Kafenin adına da şöyle karar vermişler: “Biz burayı kiraladıktan sonra Ara Bey geldi. “Ne yapıyorsunuz çocuklar” dedi. “Kafe açmayı planlıyoruz” dedik. O da çok sevindi. “İyi yapıyorsunuz” dedi. Çünkü eskiden burası rezalet bir sokaktı. Ne polis ne de zabıta girebilirdi buraya. Hem ara sokakta olması hem de Ara Güler’in binasının olması nedeniyle bu ismi koyduk. Bu fikir Ali Konyalı adında bir arkadaşımızdan çıktı. Sonra bu durumu Ara Güler ile paylaştık. O da ‘Eşim Suna Hanım’a bir sorayım’ dedi. Böyle izin almış olduk.” 

EN BÜYÜK PİŞMANLIĞI ÇOCUĞU OLMAMASIYDI 

Hakan Kartoğlu ile sohbetimizi Ara Güler’in kafedeki daimi masasında yaptık. Masanın üzerinde Ara Güler’in ismi yazıyor. Duvarlarda fotoğrafları var. Ara Güler nasıl biriydi diye soruyorum Hakan Bey’e. Şöyle anlatıyor: “Dışardan bakıldığında aksi veya sinirli gibi görünebilir. Ama kesinlikle öyle biri değildi. Sert bir mizacı vardı ama gerçekten çok iyi kalpliydi. Özellikle çocukları çok severdi. En büyük pişmanlığı çocuk yapmamaktı. Hep öyle derdi. Çocukları çok severdi. Karşısındaki insanı tanıdıkça onunla daha çok şey paylaşırdı. Fotoğraflarına çok değer verirdi. ‘Ben sizden daha Türk’üm. Ülkemi sizden daha çok seviyorum’ derdi. Gerçekten de Türkiye’yi çok severdi. Türkiye’de kendisine karşı yapılmış bir baskı veya başka kötü bir şey olmadığını söylerdi hep.” 

“Ara Güler’i tanıdığım için kendimi çok şanslı hissediyorum” diyor Hakan Kartoğlu ve ondan neler öğrendiğini şöyle özetliyor: “Ondan ne olursa olsun hayat mücadelesini bırakmamayı öğrendim. Ben yaşlandım hiçbir şey yapmayayım gibi bir durum yok. Hayata bağlı kalın, hedefinizde ne varsa onu başaracağınıza inanın.” 

HAYAT MÜCADELESİNİ HİÇ BIRAKMADI

Ara Güler adını taşıyan kafeye genellikle öğleden sonraları gelirmiş. “Bünyesi çok güçlüydü. Diyalizden çıktığında bile uğrardı mutlaka. Gelir yemeğini yer, akşam 8-9’a kadar arkadaşlarıyla sohbet ederdi.” diyor Kartoğlu ve hayatının 19 senesini birlikte geçirdiği Ara Güler’i şöyle anlatıyor: “Biz ona bazen ‘dede’ derdik. O da ‘Bana dede demeyin. Büyükbaba deyin bari’ derdi. Diyaloğumuz iyiydi. Sıcağı severdi. Burası soğuksa ‘Neden çok soğuk? Kaloriferler neden yanmıyor?’ diye söylenirdi hemen. Ya da yorgun ve gergin olduğu zaman gürültü varsa ‘Çok konuşuyorlar bunlar, neden bağırıyorlar?’ diye kızardı. Böyle durumlarda onu hemen hoş etmeye, yumuşatmaya çalışırdık. Güncel şeyler de konuşurduk, eski anılarını da paylaşırdı bizimle. Gezdiği ülkelerden bahseder, fotoğraf çekimleri sırasında yaşadıklarından bahsederdi. Eski İstanbul’u da çok anlatırdı. Eskiden İstanbul’un daha iyi olduğunu ve o zamanları çok özlediğini söylerdi. Keyfi yerindeyse geçmişe dair çok şey anlatırdı. Ama keyifsiz veya gerginse çok konuşmayı sevmezdi. Kan bağımız yoktu ama aile gibiydik.”