Sanatçılar, belleği canlı tutacak güçlü eserler vermeli

Yurdum ‘sanatçı’ları hassastır, duyarlıdır, bilinçlidir. Hele ‘bağzı’ları (bakın genelleme yapmıyorum dikkatinizi çekerim) misal hayvan hakları denildiğinde en önde gider. Ağaç, doğa ve çevre konularında tavizsizdirler. Belirli gün ve haftaları hiç atlamazlar, milli bayramlarda mutlaka mesaj yayınlarlar. Sosyal medya profillerine, verdikleri röportajlara dikkatli bir gözle baktığınızda birbirinin karbon kopyası olduklarını görürsünüz. En taşralısı bile ‘beyaz Türk’ imajı vermek zorundadır aksi halde asla piyasada yer bulamazlar. İmajları ile ilgili olumsuz bir durum yaşandığında sosyal sorumluluk projeleri ile toplum nezdinde kendilerini pirü pâk edecek manevra kabiliyetine sahiptirler. 

En politik olmadığını iddia edenler bile aynı tornadan çıkmış gibi ezber cümlelerle aynı yerde hizalanıverir. En taze örneği İstanbul seçimleri öncesi yaşandı. Aynı anda tek elden komut almışcasına aynı cümlelerle destek ve bağlılıklarını bildirdiler yanında durmayı seçtikleri başkan adayına. Elbette herkes özgür siyasi ve ideolojik tercihini ilan etmekte. Ancak diğerlerine ‘yandaş’ diyenlerin başka bir istikamete yanaşması da ayrı bir ironi ve ne garip bir çelişki. 

Gezi Olayları bu fotoğrafın en net görüldüğü zaman dilimiydi aslında. O güne kadar pek çoğu gerçek anlamda bir sivil hareketin içinde bulunmamış, toplumsal herhangi bir olayda çıt çıkarmamış onlarca magazin figürü, ekran ünlüsü ve sanatçı sözde Gezi Parkı’na sahip çıkmak için yine kurgulanmış bir biçimde hayran kitlelerini Taksim Meydanı’na toplamıştı. Sonrası malum. HDP’nin sanat kolu gibi çalışmaya kadar vardırdılar işi.  

DARBE KARŞITI CÜMLE KURMAKTA ZORLANIYORLAR 

Sözde demokrasi, barış, özgürlük yanlısı ‘sanatçı’ların çoğu 15 Temmuz gecesi darbe girişiminin başarıya ulaşmasını umarak izledi olan biteni. Şaşırtıcı değildi elbette. Onlarca sivili, öğretmeni, askeri, polisi öldüren PKK’yı yarım ağız bile lanetleyemeyenlerin bir darbe girişimi karşısında dik duruş sergilemesini beklemek nafileydi. Beklenmedi de zaten. O gece tanklara karşı direnen, sokaklara, meydanlara inen bir avuç onurlu sanatçı vardı sadece. Sosyal medyada darbe karşıtı cümle kuracak cesareti olanların sayısı da bir elin parmaklarını geçmedi. Bağlı oldukları şirketler işaret vermeden tweet atamayan sanatçılar, nasıl bir darbe ve işgal girişiminin bertaraf edildiğini görmezden geldiler. Gezi Olayları’nda gaz maskeleri ile kahramanlık pozu verenler, tanklar tarafından parçalanan sivillerin görüntülerini yok sayıp ‘köprüde asker kestiler’ yalanını çoğaltmayı seçti. Gezi’de çadırları yakan adamın 15 Temmuz gecesi tankta yakalanması da uyandırmadı hiçbirini gerçeğe. Nasıl bir tuzağa düşürüldüklerini görmek yerine darbe gerçekleşmediği için hayıflandılar. Darbe girişimini iktidarın kendi içindeki bir güç kavgası gibi okumakta ısrar ettiler. 

Sivillerin üzerine acımasızca ateş açıp, 250 vatandaşımızı şehit eden, TBMM’yi bombalayan darbecilerin yaşattığı kabus onlar için hiçbir anlam ifade etmedi. Israrla darbeci askerlerin acıklı görüntülerini paylaşıp hakikati örtbas etme çabasına destek verdi özgürlük havarisi isimler. 

15 Temmuz’da toplumun her kesimi darbeye direnmek için sokağa çıkmıştı. Bu birlik ruhu darbenin ardından gerçekleşen bir büyük mitingle perçinlendi. 7 Ağustos’ta Yenikapı’da düzenlenen Demokrasi ve Şehitler Mitingi’ne ne mutlu ki yukarda bahsi geçen ‘körleşmiş’ kitle dışında sanat dünyasından çok sayıda isim katıldı. Darbe karşıtı videolar çekenler de oldu -Tabi Cumhurbaşkanlığı desteği ile-, şehit yakınları ve gazilere teşekkür mektubu yayınlayan da. Ancak çoğunluk ya sessizce izledi olan biteni ya da bu tablodan rahatsız oldu. ‘Böyle darbe mi olurmuş’ hezeyanları ile alaycı tweetler atıp ortalığı bulandırmaya çalıştılar. Şarkıcı Sıla ise en azından dürüst davranıp “Kesinlikle darbe karşıtıyım ama böyle bir şovun içinde bulunmayı tercih etmiyorum” dedi. Buraya kadar yazdıklarımın hepsi herkesin malumu biliyorum. Ama toplumsal hafızamız öylesine zayıf ki tüm bunlar hiç yaşanmamış gibi davranabiliyoruz. Yoksa 15 Temmuz’un yıldönümünde Sıla’ya Kültür Bakanlığı eliyle konser teklifi götürmenin nasıl bir izahı olabilir ki?