Kahramanın bir talebi var: Beni hikayeden çıkart!

Bekleme Salonu’ isimli ilk öyküsünü okuduğumda edebiyatımıza güçlü bir kalemin yavaşça girdiğini hissetmiştim. Okuduğum diğer öyküleri de beni yanıltmadı. Beni Hikâyeden Çıkart, Ali Işık’ın ikinci öykü kitabı. Cahit Çollak’a ithaf edilen kitaptaki öyküler birbiriyle bağlantılı; yoldaş karakterlerle ilerliyor. Karakterler de karakterli… ‘İnisiyatif kimde?’ diye soruyor biri örneğin. Bu inisiyatif meselesi kitabın adından da anlaşılacağı gibi ana meselelerden biri. Peki sorunun cevabı ne?

 

l Bekleme Salonu ilk öykü kitabınızdı. Beni Hikâyeden Çıkart ile birlikte ikinci baskısı yapıldı. İyi de oldu. Her iki kitabı, belki sizin öykü hikâyenizi sorarak başlamak gerek…

 

İnsan, ne olduğunu, kim olduğumu ararken başvuracağı en yakın eylemlerden birisi de sanırım yazıya tutunmaktır. Yani okumak ve yazmak. Okumak ve yazmak düşünmeyi de öğretiyor. Ben de hem okurken hem de yazmaya başlarken kendime yakın olduğumun farkına vardım sanırım. Bazı soruların cevabı kendini anlamaktan, kendini anlamaksa insana dair ne varsa, onları anlamaktan geçiyor. Okumakla insanın kat kat örttüğü yaralarını görebilmek mümkün. Ama okumakla bu yaraları sadece görebiliyorsunuz. Yazı, o ince ucuyla yaraları deşiyor. Özellikle öykü yazmak, yaraları deşebilmek için önemli bir tür. Yazının ince ucuyla dokunduğunuz önce kendi yaralarınız oluyor. Bu sayede bize benzeyenlerin yaralarını da fark ediyoruz. Okumanın yanına yazmayı eklemem sanırım bununla alakalı. Yazıya içten bir yaklaşım gösterildiğinde, yazı yazarını da terbiye ediyor. Yani aslında yazdıklarımıza öncelikle kendimizin ihtiyacı var diyebiliriz. Neden öykü yazdığımı ben cevaplayabilmiş değilim. Yazdıklarımın bir türe dâhil olmasını düşündüğüm zamanlarda yazdıklarıma baktım, öyküye benziyordu. Öykü yazarken, okurken kendime ve özellikle insana yakın olduğumu hissediyorum. Kendimle konuşabildiğim, hâlleşebildiğim nadir anlardan biri oluyor benim için. Öyküye yaklaştıkça kafamdaki gürültünün söndüğünü hissediyordum. Öykü yazmak, kendine duracak bir yer belirlemeyi de beraberinde getiriyor. Yaşamak istediğiniz gibi yazıyorsunuz bir süre. Sonra yazdığınız gibi yaşamaya başlıyorsunuz. Özelde öykünün genelde edebiyatın, daha çok hem okuma hem de yazma bağlamında bana katacağı değeriyle ilgileniyorum diyebilirim.

 

Her kitabın yazılmaya başladığı andan itibaren kendine ait bir yolculuğu oluyor. Okura ulaşıncaya kadar kitapla yazar birlikte yürüyor. Sonrasında kitap yoluna yalnız devam ediyor. Kimlerle karşılaşacağı, kimlerin eline geçeceği, büyük ölçüde yazardan bağımsız gelişiyor. Bekleme Salonu ilk kitabım. İlk kitapta insan daha cesur oluyor. Beni Hikâyeden Çıkart’ı yazarken daha tedirgindim. Birbirine değen on öyküden oluştuğu için, öykülerden çıkamadığım zamanlar oldu. Şimdi ikisine de bir okur olarak dışarıdan bakıyorum sadece. 

 

l Cahit Çollak’a ithaf etmişsiniz Beni Hikâyeden Çıkart isimli kitabınızı. ‘Şiraze’ isimli öyküde bir sahaf dükkânının dokusunu ve gerçek bir ustayı detaylandırarak anlatıyorsunuz. Bu öyküyle Sarp bir yamaçtan tek başınıza Zehiralan’a çıkmıyorsunuz. Bizi de çıkarıyorsunuz…

 

Cahit Çollak’ı lise yıllarımda Bursa’da tanıdım. Allah Rahmet eylesin. Sık sık görüşme fırsatım oldu. O, başka biriydi. Anlatması çok zor. Tarifi imkânsız bir kişilikti. İnsana ve hayata dair tespitleri kitaplarda bulunamayacak cinstendi. Beni Hikâyeden Çıkart kitabının birçok öyküsünü okumuştu. Üzerine uzun uzun konuşmuştuk. Kitabın baskıya gideceği günlerde vefat etti Cahit Abi. Bize de ithaf etmek nasip oldu çok şükür. Mekânı cennet olsun. 

Hayatımızın farklı zamanlarında üzerinde çokça düşündüğümüz kavramlar olmuştur.   ‘Şirâze’ de benim üzerinde çokça durduğum bir kavram. Orada bir kayma olursa sonrası toparlanamıyor. Şirâzemiz kaydığı andan itibaren zehir bizi etkisi altına almaya başlıyor. Öykü de sanırım buradan hareketle şekillendi. Öyküdeki meselem sahaf dükkânının dokusunu ve gerçek bir ustayı detaylandırarak o mesleği yâd etmek değildi. O atmosfer öyküdeki meselemi oradan anlatabileceğim için öyküye dâhil oldu. Benim için başka bir yerden söylemek mümkün olmadığından, ‘Şirâze’nin söylenebileceği neredeyse tek yer orasıydı. O ciltçiyi tanıdığımı düşündüm. Meselemi gönül rahatlığıyla ona emanet edebilirdim. 

 

Yazar, her ne kadar aksini iddia etse de bir yerlere çağıran kişidir. Yoksa neden yazsın. Her birimiz yaşadığımız hayatta sayısız sarp yamaçlarla karşılaşıyoruz. Daha ötesini görmek için sarp yamaçları çıkmamız icap ediyor. Bazılarımız eşyanın (şeylerin) hakikatini olduğu gibi görebilmek için okumaya ve yazmaya tutunuyor. Kalemin ucuyla eşelemeye çalışıyor. Ben de o öyküyü yazmakla, tek başıma fark ettiğim sarp yamaçlara çıkmak için yoldaş aradım sanırım. Bahsi geçen öyküde yoldaşım ciltçi oldu. Diğer öykülerde farklı meslek erbapları. Beni Hikâyeden Çıkart kitabının başlı başına okura bir yoldaşlık teklifi olduğunu da söyleyebiliriz.