Türk'ü köklerinden koparma operasyonu

Üstat Necip Fazıl'ın eserleri bugün, rahatça temin edilebiliyor, şiirleri yüksek mevkideki kişiler tarafından okunabiliyor, ödüller verilebiliyor, haberlere konu oluyor, mühim yerlere ismi verilebiliyor. Bu sebeple İslâm dâvâsı için cemiyet meydanına atıldığı zaman, "ademe mahkûm edildiğini", bugünlere kolay gelinmediğini yeni nesiller bilmez; bilemez. "

Bazı olaylar vardır, zamanında tam anlaşılamaz, yıllar geçtikçe idrak edilir. İşte benim "ademe mahkûmiyetin" ne olduğunu anlamam; kimin, niçin mahkûm edildiğini idrak edebilmem de öyle oldu. Bu tespit cemiyet için de geçerli.

Ortaokulda okuma hevesim kütüphaneyi keşfetti. Öğretmen okulunun, mesai saatleri dışında bile açık zengin kütüphanesinde buldum kendimi. 'Daha neler' misali birkaç örnekle ifade edeyim. Önce Batı'nın çocuk klâsikleri, ardından klâsik romanları... Kâğıt kırpma makinesi hızıyla elden geçti. Tom Savyer'in maceralarından Donkişot'a, Seksen Günde Devr-i Âlem'den Vadideki Zambak'a... Tanımadığımı yazar, okumadığım kitap kalmamalı. Arzın Merkezine Seyahat'la meraklandım, Pol ve Virjini ile ağladım, Romeo ve Jülyet'le hüzünlendim, Pinokyo ile güldüm, Polyanna ile ümitlendim, şövalye romanları ile kahraman oldum, Donkişotla 'benim idealim ne' diye düşündüm... Romeo ile Jülyeti, Leylâ ile Mecnun'la karşılaştırdım.

Hıçkırık'tan, Çalıkuşu'na; Gulyabani'den Yaban'a, Vatan yahut Silistre'den İnce Memet'e.. "Batı tesirinden Türk edebiyatı" tasnifinde yer verilenler; okudum demeye değmeyecek çerezler. Bütün sol eserler de öyle... Tek parti döneminin Batı'yı empoze eden tercümeleri... Birkaçını okumak, mütercimleri küçümsememe yetti. Tek parti döneminin yeni ve tek tip nesil yetiştirme gayreti Halkevi yayınları... Falih Rıfkı, Ömer Rıza Doğrul, Behçet Kemal ve benzerleri... Feridun Fazıl Tülbentçi'nin kalın kitaplarından Nihal Atsız'ın romanlarına... Okulun geniş imkânları sayesinde günlük gazetelerdeki fıkraları okuyorum. Kapanmış Adam ve Kadro gibi dergileri bile... Varlık, Akbaba, Hayat, Ses vesaire...

Bir gün benim tanımadığım kalem erbabı kalmamıştır diyebilmeliyim. Bir kâğıt parçası görsem; kâğıt, punto ve karakterden hangi gazete veya dergiye ait olduğunu biliyorum. Okuduğum veya dinlediğim ibaredeki üslûptan sahibini tanıyorum. Bir gün bir arkadaş soruyor: "Büyük Doğu'yu da biliyor musun?" Ne olduğunu soruyorum, "çok kötü bir şeymiş" diyor.

Dünya fikir atlası içinde benim bilgim dışında kimse yok emniyeti içinde okul bitti. Askerde birdenbire âdetâ duvara tosladım. Elime, o güne kadar görmediğim bir dergi geçti: Yeni İstiklâl. Bir başyazı... Yazarın adı yok, mahlâsı Adıdeğmez... İlk cümlede kim olduğunu anlarım. Hayret!.. Bugüne kadar rastlamadığım bir üslûp... Anlaşılan Adıdeğmez uzaydan dün gelmiş ve bu yazıyı kaleme almış...

Adıdeğmez'in kim olduğunu ve onun "Beni ademe mahkûm ettiler" tespitini duyduktan sonra anladım ki, bu hinlik; Türk'ü köklerinden koparma operasyonunun bir parçası... Millet, mütefekkirini tanımasın ki sistemin küvezinde kalsın. Ama hakikate, gün ışığına çıkmak gibi bir fazilet de verilmiştir. Şükürler olsun, "Surda bir gedik açtık, mukaddes mi, mukaddes"!.. Bugün gelinen nokta gösteriyor ve ispat ediyor ki, "doğru fikirden üstün güç yoktur ve hakikat, eninde sonunda galip gelir."