Bombalanan evinin altında kalarak ölmek de iyidir!

Günlerdir Sednaya Hapishanesiyle ilgili görüntüleri izliyoruz. O cehennemde işkenceye uğrayanların anlattıklarını dinliyoruz.

Aklın alması zor, yüreğin kaldırması imkansız şeyler...

Nasıl dayanmışlar, nasıl insan kalabilmişler dedirten korkunç işkenceler.

Ancak Esed şebbihalarının aklına gelebilecek, ancak insanlıktan çıkmışların yapabileceği şeyler...

Devrimden sonra hapishane boşaltılmış. Muhabir arkadaşların konuştukları kişiler ise çok daha önce o cehennemde kalanlar. Aradan yıllar geçmiş olmasına rağmen travmaları devam ediyor. Yeni çıkanların konuşacak durumda olmadıklarını tahmin etmek güç değil.

*

Acının katmerlendiği, yürekleri dağladığı bir coğrafyada yaşıyoruz. Bir tarafta İsrail'in bombalarla katlettiği çocukların gülerken ölen yüzleri...

Annelerin çığlıkları arşa ulaştı, yetim ve öksüz kalan çocukların hıçkırıkları içlerine akıyor artık. Gazze kasabı, Filistinlilerin kanını içmeye doymuyor. İçine çöken ABD merkezli dünya sistemi Netanyahu'yu tüm gücüyle desteklemeye devam ediyor. Başınızı ne yana çevirseniz yabancılık çekmeyeceğiniz bir manzara. Ha babam Müslüman kanı dökülüyor.

13 yıldır Esed'in zulmü altındaki Suriye halkı kurtuluş mücadelesi verdi. Esed'in işkencehanelerinden, bombalarından kaçıp sığındıkları ülkelerde de aşağılandılar üstelik.

Şam'ın gece külüplerinden haber yapanlar "Ne işleri var Türkiye'de? Suriye'de hayat normal" diyorlardı.

Sednaya'yı gördüklerinde, orada yapılan işkenceleri duyduklarında, toplu mezarları öğrendiklerinde kafalarını çeviriyorlar. Olmamış, yokmuş, duymamış gibi davranıyorlar.

*

Filistinli Şair Mourid Barghouti'nin "O da iyidir" şiiri geldi aklıma. Diyor ya hani;

"Yataklarımızda ölmek de iyidir

temiz bir yastıkta

ve arkadaşlarımızın arasında.

Bir kez olsun

ellerimiz göğsümüze kapanmış,

boş ve solgun,

çiziksiz, zincirsiz, bantsız

ve belgesiz ölmek iyidir.

Temiz bir ölümle ölmek iyidir,

gömleğimizde deliksiz

ve kaburgalarımızda delilsiz.

Yanağımızın altında kaldırım taşı değil, beyaz bir yastıkla,

ellerimiz sevdiklerimizin elleri arasında,

çaresiz doktorlar ve hemşireler etrafımızda,

arkamızda zarif bir vedadan başka hiçbir şey bırakmadan,

tarihe aldırmadan,

dünyayı öylece bırakarak,

bir gün bir başkası onu değiştirir diye umarak

ölmek iyidir."

Sednaya cehenneminde yaşananları düşünün bir de!

İçine biriktirdiğin hayallerinin hiçbirini gerçekleştirmeden, bir savaş uçağının bombaladığı okulunda, belki top oynarken, hatta bir hastanede yeni doğan bir bebek olarak ölmek iyidir!

Hatta bombardıman altında kalmış evinin enkazından, toz toprak içinde de olsa, çocuğunu bulabilmek, kefenleyip ona sımsıkı sarılabilmek iyidir!

Evladının cenaze namazını kıldıran bir baba olabilmek, 10 evladın varsa 10'unun da şehadetine şahit olmak iyidir!

Yıllardır akıbetini bilmeden evladını bekleyenlerin yanında, evladına son nefesinde şahadet getirten Gazzeli bir kadın olmak iyidir, vallahi de billahi de daha iyidir.

Sednaya cehenneminde şebbiha içkencelerinin hangisine maruz kalacağını beklemektense gömleği delikli, yanağının altında kaldırım taşı, bombalanmış bir şehrin sokaklarında ölmek iyidir.

Hücrenin kapısı her açıldığında tecavüze uğrayacağının korkusuyla yaşamaktansa, kurşunlanarak kimliksiz, belgesiz, bir toplu mezara atılmak daha iyidir...

Sednaya cehennemini de yazacak bir şair çıkacaktır illa ki.

Kardeşlerimize acılardan acı beğenmek, ölümlerden ölüm beğenmek düşüyor.

Bize ise buna şahit olmanın ağır yükü...

Allah en güzel şahit ve en adil intikam alıcıdır.