(Önce bir tavzih.. Dünkü yazımda bazı okuyucuların Hindistan-Pakistan konusunda ekranlarda yapılan yorumların çok sathî geçtiğinden yakınılarak, benden bir yazı istemelerinden hareketle, bir yazı hazırlamıştım ki; son düzeltmeleri yaparken, emekli bilgisayarım, nasıl olduysa tamamen çöküverdi ve yazı da silindi ve 2-3 saat uğraştıysam da yeniden bulamadım yazıyı.. Gece yarılarından sabahın ilk ışıklarına kadar başka bir yazı hazırlayıp gönderdim, gazeteye..
Dün sabah internete baktığımda bir de ne göreyim, Nuh Albayrak Bey de benim teknik arızaya kurban giden yazımla aynı konuda teferruatlı bir yazı yazmamış mı? Nuh Bey'i okuyunca, 'İyi ki, benim yazının başına öyle bir sıkıntı gelmiş..' dedim.. Çünkü benim yazım, Nuh Bey'in çok istifade ettiğim ve bütün geçmiş tarih devirlerini de ele alan yazısı kadar dakik ve doyurucu bilgilerle mücehhez değildi..
Ancak, bir konu var ki, Hind ve Pakistan'ın, istiklâllerine kavuştukları 1947'den beri, 4 kez savaşa yol açmış olan 'Keşmir Meselesi'nin bir kördüğüm haline gelmesinde bir hıyanetin etkisinin, her şeyden daha etkili olduğuna değinmek istiyordum..
Evet, o konuyu aktarmalıyım. Çünkü, İngiliz emperyalizmi, tabiatının gereğini yapar, tahakküm ve zulmeder, entrikalar çevirir.. Ama, İngiliz hakimiyeti zamanında, Keşmir Valisi olan Keşmirli Şeyh Abdullah'ın kendi halkına hıyanetinin 'emperyalizm kuklalığı'ndan başka bir izahı yoktur.
Halbuki, Hindistan'da istiklâl ruhunun gelişmesinde Müslümanların ve İslam'ın kurtarıcı ilâhî mesajının etkisi o kadar derindir ki, ünlü Hindu şair ve filozofu Rabindranath Tagore'un 'Gora' isimli romanında, 'Eğer Bengal'deki Müslüman köylüler olmasaydı, biz İngilizlere karşı kıyâm etmek ve istiklalimiz için mücadele etmemiz gerektiğini düşünüp harekete geçmek noktasına gelemezdik..' diyordu.
Esasen, Hind İstiklal Hareketi'nin ünlü lideri olan Mahatma Gandhi de ilk gençlik yıllarında, 1920'li yıllarda avukat olarak çalışmak üzere gittiği Güney Afrika'da, işçi olarak çalışmakta olan Müslüman Hindlilerle sıkı temaslar halinde bulunuyor, Mescid'lere gidiyor, orada Müslümanların inanç ve düşünce dünyalarıyla sınırlı da âşina oluyordu.
İngilizler ise, 200 yılı aşan bir tahakküm döneminden sonra siyasî olarak çekip giderken, büyük bir mütefekkir, ârif ve şair olan Muhammed İqbâl-i Lahorî'nin, 1934'lerde, 'Müslümanların, Hind Yarımadası'nda, Hindularla iç- içe değil, ayrı bir devlet halinde yaşamalı ve kendi kesin inanç doğrularına göre yaşayacakları ve 'pâk insanlar ülkesi' mânasında, Pakistan dediği bir devlet kurulmalıdır' diyerek fikrî temellerini attığı bir devlet kurulacaktı..
Ama, Müslüman halkın onmilyonlar halinde yaşadığı Bengal Körfezi, Hind Yarımadası'nın kuzey-doğusunda yer alıyordu. Geride kalan on milyonlarca Müslüman ise, Pencab Vadisi'nde yaşıyordu.. Burası Doğu Pakistan olacaktı.. Ve Bengal Körfezi'nden 2,500 km. batıda yer alan Pencab Vadisi ise; arada, kocaman bir Hindistan Devleti'nin bulunduğu Batı Pakistan.. Yani iki parçalı bir devlet.. Ama, aralarında kara ve hava yolu olamayacak şekilde, araya Hindistan Devleti yerleştirilmişti.. Ve de düşman olarak.. Doğu ve Batı Pakistan arasındaki irtibat, aradaki Hind Yarımadası'nın güneyinden giden ve 20 gün kadar süren gemi yolculuğuyla sağlanabiliyordu..
Ve amma, iki parça arasında dil birliği de yoktu, onlarca dil.. Bengalce, Sanskirtçe, Hindçe, Sindçe, Peştuca, Pencabca, Farsça, İngilizce, Beluçce, vs. En ortak dil ise, Urduca.. Bu iki parçayı bir arada tutan, sadece din / inanç birliği idi, çünkü iki taraf da o zamanlar, 100 milyonu aşan Müslüman kitleler..
Ama, bir problem daha vardı.. Milyonlarca Müslümanların yaşadığı daha küçük coğrafyalar hangi devlete bağlanacaktı..
İngiliz emperyalizmi, yeni bir kurnazlık daha icat ettiler ve bu gibi tartışmalı bölgelerde , Müslüman halkın hangi tarafa bağlanmak istediği, referandumla belirlenecek ve referandum sonuçları da o bölgelerdeki İngiliz Valilerin teyidiyle/ kabulüyle geçerli olacaktı!!..
Şimdilerde nüfusu 40 milyona yaklaşan, -Himalayalar eteğindeki- Keşmir'de de İngilizlerin tayin ettiği Vali, kendisi de bir Keşmirli olan Şeyh Abdullah idi.. Referandumda, halk Pakistan tarafını tercih ettiler.. Ama, Vali , yetkisini kullanarak bu onucu kabul etmedi ve Gandhi ile dostluğunun da hatırıyla, Keşmir'i Hindistan'a bağladı.. Şeyh Abdullah 1980'li yılların onuna kadar Jamnu-Keşmir'in 'Vali'si olarak kaldı ve öldüğünde Hindistan devleti onu 'Laikliğin büyük kahramanı' olarak görkemli bir askerî törenle defnetti.. Şimdi oğlu Dr. Faruk Abdullah babasının bıraktığı 'hıyanet mirası'nın başında.. Evet, Keşmir Meselesi'nin özü, bir 'hıyanet mirası' olmasından kaynaklanıyor ve Müslümanlar istiklallerine, hürriyetlerine kavuşmadıkça, daha çoook sürer bu sürtüşmeler..
Bu bilindiği için, Hindistan nükleer silaha kavuşunca, merhûm Ziya'ul Haqq zamanında Pakistan da nükleer silahtan başka çaresinin olmadığının idrakiyle, nükleer güce erişti..
*
O zamandan beri, Keşmir Meselesi'nden dolayı iki taraf arasında 4 kez savaş oldu.. 'Azad Keşmir' denen küçük bölge Pakistan'ın, büyük bölge olan Jamnu Keşmir ise, Hindistan'ın elinde.. 1971'de, Bengal Körfezi'ndeki Doğu Pakistan, Hindistan'ın desteklediği ayrılıkçı güçler eliyle, 1 milyon kadar insanın öldüğü kanlı bir iç savaş onunda Pakistan'dan koptu ve Bangladeş devleti kuruldu..
Hindistan'ın içinde de 275 milyon kadar Müslüman yaşamakta, yani Pakistan'dan daha fazla bir nüfus..
*
Aylardır PKK'nın kendisini feshetmesi çalışmaları yapılıyor ve 7-9 Mayıs günleri bir kongre de yapılmış , ama, sonuç açıklanmıyor, bir türlü.. Dileriz ki, emperial güçler, bu konuda da karşımıza Keşmir'deki gibi 'hıyanet mirası' tablolar çıkaramasın!.
*
