Ahmet Kekeç, kuşağı içinde etrafa ışıltılar, kahkahalar, bilgiler saçan bir dosttu. Oturuşu, kalkışı, geniş bilgisiyle hemen saygı uyandırırdı. Her şey kafasında berraklaşmış, biçimlenmişti. O kadar çok okurdu ki duymadığınız pek çok kitabı ilk kez ondan duyardınız. Pek çok olayı “mizah”la izah ederken, bu davranışını kibirden öte parlak bir zekâ gösterisine dönüştürürdü. Eleştirdiği şeyleri “neşe”yle anlatırdı, kızamazdınız. Son romanı final aşamasındaydı. Yeni öykülerinin dosyasını hazırlıyordu. Sanki acelesi varmış gibi bunları telaş telaşa bitirmeye çalışıyordu. Maalesef ömrü vefa etmedi. Türk düşünce ve edebiyat dünyası çok kıymetli bir değerini kaybetti. Ahmet Kekeç bir kuşağın, hayata, eşyaya bakışını edebiyata kazandırmıştı.

Kuşkusuz bir yazar eserini ödül saikiyle oluşturmaz. Ödül, edebiyat dışı, onun doğasında olmayan bir şeydir. Eser, doğası gereği, estetik özerklik düzlemi içinde özgür ve bağımsız bir şekilde oluşur. Ancak eser okura sunulduktan sonra değerine ilişkin bir söz, yargı, analiz de kaçınılmazdır. Bu da ancak eleştiri ile mümkün olabilecektir. Ödüller de eserinin iç oluşumundan farklı, bu dış değerlendirmelerden biridir.