Dijital oyun dünyası aynı zamanda geçici kaçış, keşif ve rahatlama alanıdır. Çünkü oyuncular orada özerk, yetkin ve kendilerini oraya ait hissederler. Gerçek hayattaki en sıradan işler bile orada eğlencelidir: para kazanmak, yolculuk yapmak, yürümek, konuşmak... Her şeyi gerçekmiş gibi hissetmek gerçeğin yadsınması anlamına da gelir. Avatar tinsel olanın maddeye, görünmez olanın görünürlüğe geçmesi; kutsallıktan sıyrılma, inme (inzal) bir mekandan diğerine geçerken fiziksel ve ruhsal dönüşüm geçirmek demek. Ancak avatar maddeye geçişi nitelese de neticede oyuncunun gerçek bedeninin sanal temsilidir. Oyuncunun kendi gerçekliğinin avatarın sanallığına bürünmesi bir bakıma kendini bedensizleştirme değil midir? Avatar köken olarak Hinduizm'de ruhun bir bedende yeniden canlanması anlamına gelir. Hint mitolojisinde de tanrıların yeryüzüne geldiklerinde büründükleri şekilleri ifade eder. Hatta avatarı bazıları 'Tanrı'nın yere inişi' olarak tanımlar. Brahmanizmdeyse Tanrı'nın ruhtan sıyrılıp madde durumuna geçmesini ifade eder. Görüldüğü üzere avatar kelimesi anlamını dinden alıyor.

Bir simulakr olarak medya, gerçekte yaşananı yok ettikten sonra onun yerine bir hiper-gerçeklikle savaş ortamından gönderilen acı ve kasvet doğurucu hisleri tersyüz eder. Böylece kendimizi gerçeklik ile görüntünün karıştığı, görünümle türetilmiş gerçekliğin yeniden görüntüyü belirlediği bir sarmalın içinde buluveririz. Konvansiyonel sıcak savaş, nükleer tehdit, çok kutuplu dünya düzeni, Doğu – Batı diyalektiği gibi politik olgu ve kavramların tozlu raflardan tekrar indiği içinde bulunduğumuz bu süreç, zamanın tek seferlik kırılması mıdır yoksa süreklilik arz eden bir trend değişimi midir, bugünden kestirmek zor.