Sentene Ana'nın umuda yolculuğu

Sentene ve eşi İrfan’ın hikâyesini kimileri bilir kimileri belki ilk defa okuyacak. Van’ın Erciş ilçesindeki Karlıyayla Köyü’nde yaşayan ve yaptıkları fedakârlık ile gönüllerde taht kuran çift, herkese örnek oluyor. En büyük tutkusu çocuklar olan Sentene’nin bir çocuğu yok belki ama bağışladığı araziye yapılan okulda eğitim gören ve evladı gibi sevdiği 140 çocuğu var. Sentene, 13 yaşında evlenmiş. Şimdi onun bağışladığı okulda okuyan 13 yaşında kızlar var. Evlenmek, nedir onu bile bilmezken gelin olmuş. “Düğün oldu. Babamla birlikte eve gideceğimi düşünmüştüm. Kocam İrfan ‘Senin evin artık burası. Babanın yanına gidemezsin’ dedi. O zaman anladım evim artık burası.” diye anlatıyor o günü. Sentene’nin hikâyesi de burada başlıyor zaten. Evlendikten sonra bir süre çocukları olmamış. Van’da tedaviye başlamışlar ama sonuç alamamışlar. Bu süreçte eşi İrfan’da İstanbul’a Büyükada’ya çalışmaya gitmiş. İnşaatlarda çalışıp para biriktirmiş. Van’daki tedaviden sonuç alamayınca İstanbul’a gelmişler. Yıl 2003’te tedavi sonrasında hamile kalıyor Sentene. Kızı oluyor. Adını Yağmur koyuyor. Doğduktan 5 ay sonra hastalanıp böbrek yetmezliğinden vefat ediyor Yağmur. Sentene yaşadığı bu acıya rağmen umudunu yitirmiyor. İrfan İstanbul’da kazandığı para ile koyun alıyor. Onları çoğaltıp satıyorlar. Tekrar tedavi görüyorlar ama sonuç alamıyorlar. Sonra tüp bebek deniyorlar o da olmuyor. Bu dönemde köy yerinde komşularının kendisini tüp bebek yapıyor diye ayıpladığını söyleyen Sentene, “Ama eşim bana çok destek oldu. Arkamda durdu. Yeri geldi ana, baba, kardeş oldu.” diyor. 

BİZ OKUYAMADIK ONLAR OKUSUN

Tüm bu mücadele devam ederken Sentene ile İrfan’ın hayatını değiştirecek bir telefon geliyor. İrfan Bey şöyle anlatıyor: “Yıl, 2010. İstanbul’da çalışıyorum. Telefon çaldı. Arayanlar arsamı satın almak isteyince telefonu yüzlerine kapattım. Sonra tekrar arayıp arsayı okul yapmak için satın almak istediklerini söylediler. Okul için istediklerini duyunca satılık arsamız olmadığını ancak bağış yapacağımı söyledim. O yıl okulun temeli atıldı, 2012’de açıldı. Okul açılınca ben de İstanbul’dan temelli döndüm. Şimdi okulda çalışıyorum. Köyümüze bir hizmette bulunmak istedik. Kışın buradaki çocukların okula gitmesi çok zor oluyordu. Şimdi daha rahat ulaşabiliyorlar.” 

Okula Sentene ile İrfan’ın adını vermek istiyorlar ama onlar bunu kabul etmiyor ve köylerinin adının koyulmasını istiyorlar. Sentene Hanım hiç okula gidememiş, İrfan Bey de ilkokul terk. Maddi durumlardan dolayı okuyamadığını söyleyen İrfan Bey, “Başarılı bir öğrenci idim. Kayserili bir öğretmenim vardı. Bir gün beni tuttu kolumdan eve getirdi. Babama dedi ki ‘Ben bu çocuğu okutacağım.’ Babam kabul etmedi. ‘Onun çalışması gerekiyor’ dedi. Benim evladım olsaydı ben onu okuturdum. Kendisini kurtarsın isterdim. Eski insanlar kızları okutmazdı. Şimdi eskisi gibi değil gerçi aileler çocuklarını okutuyor. Biz de buna vesile oluyorsak ne mutlu. Geçen gün başıma çok güzel bir şey geldi. Hastaneye gittim. Kapıda sıra vardı. Bir hanım kız beni içeri çağırdı. İçeri bir girdim bizim okuldan mezun olan eski öğrencilerden biri. Beni tanımış içeri ondan önceden almış. O kadar sevindim ve duygulandım ki o an kanatlarım olsa uçardım.” şeklinde konuşuyor.