Necip Fazıl ödülünü duyunca şükür namazı kıldım

Ben de esir ve yalnız oldum

Bismillahi’r-Rahmani’r-Rahim: İlk defa Necip Fazıl ismini duyduktan sonra ve bizim en büyük Türkolog Prof. Dr. Kerime Filan hanımefendi tarafından Boşnakçaya çevirmiş eserlerini okuyunca ben - estağfirullah, mütevazi olamamaktan korkuyorum ki - Necip Fazıl’ı manevi kardeşim ve hocam olarak hissettim. O sessiz bir edebi şahsiyetti ve ne kadar sessiz olduysa sözü o kadar daha uzağa gitti; o yalnızlığın şairiydi, Allah ismine sırtların dönüldüğü bir dönemde, ümidi geri getiren bir kaygının şairiydi. Hapse atılmış, reddedilen ve sonrasında ruhunda özgür olan Yusuf a.s. gibi kabul görmüş ve sevilen bir esirdi. Bu saydığım merhaleleri kendim geçtiğim için söylememe izin verin ki; şiirlerinin motifleri benim şiirlerimin motifleriyle yakın ve benzerler. Ben de esir ve yalnız oldum, nefret edilen ve reddedilen biriydim fakat sonrasında saygı değer ve kabul edilen biri oldum. Milletim, manevi ve biyolojik olarak yok edilmekle tehdit edilirken ümidi geri getiren poeta vates (belirleyici şair)iydim.

PADİŞAH İSTANBUL

“İstanbul şiiri’’ isimli bir şiir yayınlandım ve onu bütün şehirlerin padişahı olan İstanbul şehrine ithaf ettim. Bu şiirimi yayınladıktan sonra Necip Fazıl’ın da İstanbul’a ithaf ettiği şiiri olduğunu öğrendim. İkimiz, İstanbul’un manevi aşk kaynağı ve Mekke, Medine ve Kudüs-ü Şerif’ten sonra manevi merkez olduğunu gördük. Nasıl bir benzerlik!- ama hiç karşılaşmadık.