Peygamber Efendimizin müezzini: Bilal-i Habeşi(r.a)

Asırlar geçti yine onun ismi unutulmadı. Milyonlarca Müslüman, çocuğuna Bilal adını verdi. Yeryüzünde Müslümanların ibadethaneleri, camileri onun sedasıyla çınladı. Ezan-ı Muhammedî okundukça hep o anıldı. Camilerde ona makam yapıldı. Şirk toplumuna karşı direnme söz konusu olunca onun azmi, sabrı, sebatı, direnci ve iradesindeki kuvvet hep akla geldi. Ağır işkenceler altında söylediği “Ehad (Bir)… Ehad (Bir)..” sözcüğü adeta Müslümanların parolası oldu. O sözleri bir marş haline getirdi Bilal. O aslen Habeşistanlıdır. Babasının adı Rebah, annesinin ki, Hamame’dir. Mekke-i Mükerreme’de Cumahoğulları kabilesi içinde dünyaya geldi. Kader onu Ümeyye ibni Halef’e köle yaptı. Annesi de bu kabilede cariye olarak bulunuyordu. Hz. Ebû Bekir (r.a.) vasıtasıyla İslâm’la şereflendi.

YENİDEN DOĞMUŞTU

O, yeni bir dünyaya doğmuştu. Bundan sonra hayatında bambaşka bir safha başladı. Hiç kimseden korkmadan, çevrem yok, beni kim müdafaa eder, kim bana arka çıkar demeden İslâm’a girdiğini açıktan ilan etti. Onun Müslüman olduğunu duyan Ümeyye ibni Halef büyük bir dehşete kapıldı. Ne yapacağını şaşırdı. Kendisine danışmadan o nasıl yeni dine girebilirdi? Kendi kendine nasıl İslâm’ın açıktan ilan edebilirdi. Bir türlü hazmedemedi. Kalbi kaskatı kesilmiş vahşet ve zulmet içerisinde olan insan imanın tadını nereden bilecekti? Yapacağı tek bir şey vardı. O da zulüm ve işkence… Ümeyye, Bilal-i Habeşi (r.a.)’ı yeni dininden döndürmek için var gücüyle en ağır işkenceleri yapmaya başladı. Yoruluncaya kadar dövdü. Putlarının adını söyletebilmek için neler yaptıysa fayda vermedi. 

O HEP EHAD, EHAD DİYORDU

O gözleri yıldız gibi parlayan Habeş’li köle şimdi karşısında imanda azmin ve iradenin mücessem heykeli olarak devamlı Allah, Allah diyordu. Onlar lat ve Uzza dedi. Bilal “Ehad (Bir).. Ehad (Bir)..” dedi. Onlar ısrar etti. Bilal onlarla alay edercesine; “Benim dilim onu söyleyemiyor.” dedi. Zulümleri ve işkenceleri arttıkça arttı. Gece gündüz devamlı vahşiliklerini Bilal üzerinde sergilediler. Bilal’in boynuna ip takip çocukların eline verdiler. Onu sokaklarda dolaştırdılar. Amma ne çare? Ne mümkün zulüm ile bidat ile gönülden imanı çıkartmak… O hep “Ehad… Ehad…” diyordu. Bilal’in parolası, marşı olmuştu bu kelimeler… Ümeyye ve avanesi çaresiz kaldılar. Ne yapacaklarını bilemediler? Bilali dininden döndüremediler.

EFENDİMİZ ÇOK ÜZÜLDÜ

Ne iman!.. Ne kuvvet!.. Ne cesaret!.. Ne sebat!.. Ne kahramanlık bu!.Bilal’e yapılan işkencelere iki Cihan Güneşi Efendimiz pek üzülüyordu. Bir gün Hz. Ebû Bekir’e (r.a.) Bilal’in durumunu sordu ve ona yapılanlara çok üzüldüğünü söyledi. Peygamberin can dostu, yar-ı garı (mağarada arkadaşı) Hz Ebû Bekir (r.a.) derhal Fahri Kainat’ın (s.a.v.) yanından kalktı ve Bilal’e işkence yapılan yere gitti. Ona yapılan zulmü görünce dayanamadı. Bütün servetini vermek pahasına da olsa. Bilal kardeşini bu işkenceden kurtarmalıydı. Ümeyye’ye “Değerinden fazlasını al onu serbest bırak… “dedi. Umeyye parayı duyunca rahatladı. Teklifi hemen kabul etti. Hz. Ebû Bekir (r.a.) Bilal-i Habeşî (r.a.)’ı Resulullah (s.a.v.) Efendimizin huzuruna götürdü. Bilal-i Habeşî (r.a.) artık hürdü. O hayatı boyunca Resûlullah(s.a.v.) Efendimizden ayrılmadı. Hazarda seferde müezzinliğini yaptı.