Çoğu insan, ülke rejimi tarafından seçimleri ve hukukun üstünlüğü konusundaki insan hakları meselelerine yoğunlaşsa da, meselenin arka planındaki esas mesele CIA ve desteklediği uyuşturucu kartelleri ile petrol şirketlerinin, Venezuela’daki petrol ve uyuşturucu pazarını kontrol edebilme savaşıdır.

Demokrasiyle ya da değil, ülkemizi ‘azizler’ değil, politikacılar yönetmelidir. Manevi dünyanın ‘sultanlarının’, politik liderlerin işine soyunması etik dışıdır. Eğer soyunuyorlarsa, artık onlar manevi dünyanın efendileri değil, politik dünyanın efendileri olmaya talip oluyorlar demektir ve bu da kabul edilemez. Politika seküler bir faaliyettir, bu dünya ile ilişkilidir, öte dünya ile değil.

Türkiye’de “dua” edenler Allah’ın evinin “kalpleri” olduğuna inanıyorlar. Unutmayalım ki memlekete bağlılık ve sevgi, içki şişesine, dijital aristokrasinin efendilerine bağlılıktan çok daha güçlü bir sevgi ve bağlılıktır.

“Gezi Parkı” hadisesinin kurucu aktörleri, yaptıkları görüşmede iktidar partisinin temsilcisinin Taksim projesini referanduma götürelim teklifini reddetti. Bu aktörlerden birine göre, “bilimsel bir konu” halkoyuna sunulamazdı. Referandumu redlerinin gerekçesi buydu. Diktatörler halktan ve halkoyundan korktuklarında “bilimin” otoritesine sığınırlar; Hitler ve Stalin de halktan korktuklarında bilime sığınmışlardı. Buna jakobenizm diyoruz: Türkiye’deki tipik formülasyonu şu : “halka rağmen halk için.” Gezi Parkı eylemlerinde iki tür jakobenizm söz konusu: Radikal Kemalist jakobenizm ve Marxist jakobenizm. Birinciler “şiddet”e karşı olmadıklarını söylüyorlar; fakat ikinciler şiddet” yanlısı ve dolayısıyla “potansiyel” katiller; her kim ki “şiddeti” onaylıyorsa potansiyel katildir.