Yahya Kemal için şehir olmaktan ileri bir anlam barındıran İstanbul; vatanın birliği, tarih şuuru, mimarlık sanatı, musiki ve maviliğine doyum olmayan denizdir. Örneğin Süleymaniye, Yahya Kemal’e bütün memleketin varlığını aksettiren bir manzara gibidir. O manzarada “mübarek” ve “garip” bir “âlem” mevcuttur. Peki, Yahya Kemal’in Aziz İstanbul’u, 1453’ten günümüze ihtişamıyla, insanı esir alan yapısıyla gelen bu kutlu şehir, ilk ne zaman fire vermeye, yabancılaşmaya başlamıştır?

2004 yılında Erdoğan’ın bizzat teşvikiyle kurulan İstanbul Metropoliten Planlama ve Kentsel Tasarım Merkezi (İMP), İstanbul’un geleceği için sorunlara çözümler üretmişti. Şu an İMP gibi kurum ve kuruluşlar eğer güçlü yönetimlerle yeniden oluşturulabilirse İstanbul nefes alabileceği projelere kavuşabilir.

15 yıllık iktidarı boyunca yaptığı 4 bin 500 restorasyon çalışmasıyla Türkiye’nin medeniyet mirasını sahiplenen AK Parti kurumları nasıl olur da Evliya Çelebi’nin ‘kasr-ı müzeyyen’ diye tanımladığı Şemsipaşa Camii’nin çevresini betonlaştırmayı düşünebilir?

Bugün yaşadığımız evler ve ileride yaşamak için bir yandan da ürettiğimiz konutlar, gerçekten de insanoğlunun maddi manevi tüm ihtiyaçlarını karşılıyor mu? İnsanın hikmet dairesi içinde yaşayabileceği, aklından kalbine sürekli bir inşa eylemini sürdürebileceği en güzel ev ve evlerle oluşan sokaklar, mahalleler, beldeler ve ilçeler nasıl inşa edilebilir?