Nasıl ki Türkiye’de fabrikası olması, Mercedes’i Türkiyeli yapmazsa bir ideolojinin bulunduğu her toprak onun vatanı sayılmaz. Bu yönüyle PKK, ideolojik olarak da bu toprakların fıtratına yabancıdır. Bir defa aydınlanmacıdır, aydınlanmaya iman etmiştir. Aynı şekilde pozitivisttir. Üstüne otoriter bir totaliterliği savunur.

PKK’nın canlı bomba eylemlerini rutine bindirdiğini görmekteyiz. Canlı bomba eylemleri, PKK gibi köşeye sıkışmış, manevra istidadını yitirmiş örgütler tarafından tercih edilmektedir. Bu da örgütün bir “gerilla” hareketi veya bir “halk” hareketi olma iddiasını geçersiz kılmakta ve tabanı olarak gördüğü kitlenin gözünde bile bir terör örgütü vasfı kazanmasına yol açmaktadır.

15 Temmuz gibi reel politik gündemlerin ötesinde değerlendirilecek, herkesin kendi namına bir hisse çıkarması gereken bir büyük badire yaşadık. Bu hadiseyi içeride ve dışarıda özellikle yanlış tercüme eden, çarpıtan çevreler görüyoruz. Bunların başında sol Kemalist ve sol Kürtçü çevreler geliyor.

Türkiye’nin tavrı ABD ile ipleri koparmaktan ziyade, verili sistem içinde bağımsız hareket etmenin alanını genişletmek ve kendi bağımsız politikalarını mevcut şartları zorlayarak uygulamaya çalışmaktan ibaret. Bunu da son yıllarda giderek daha da alıştığımız bir şekilde çatışmayı ve ittifakı bir arada yürüterek yapıyor.

Türkiye, ülke güvenliğinin sınırların dışında başladığının farkında. Eğer Türkiye iç sorunlarını halletmek istiyorsa, Suriye’nin şekillenmesinde etkili olmak zorunda. Aksi takdirde oldu bittiyle oluşacak fiili durumlara maruz kalmış olacak.

Suriye’deki son gelişmeler 15 Temmuz sonrası süreçte Türkiye’nin Ortadoğu’ya daha fazla ağırlığını koyacağı anlamına geliyor. Böyle bir durumda PKK’nın yaşadığı yalancı baharın hazanla sonuçlanma ihtimali oldukça yüksek.

1 Nisan 1923’te Birinci Meclis’in bir kumpas sonucu feshiyle, yüz binlerce şehidin kanıyla elde ettiği kazanımları ellerinden alınarak devletten dışlananların sosyolojisi bugün paradigmayı yeniden kurmak istiyor. Buna kemiyeti de keyfiyeti de yetiyor. Nitekim, Yenikapı’da toplanan beş milyonluk kitle, Cumhurbaşkanı’nın “devletin sıfırdan inşası” şeklinde işaret ettiği Yeni Türkiye’nin kurucu meclisi olmayı hak etti.

Kürtler, 15 Temmuz direniş hattına verdikleri destekle, PKK’nın söyleminin ve şiddetini artırdığı terör eylemlerinin ‘ülke siyasetinin neresine oturduğunu gördüklerini’ ortaya koydu. Paradigmanın değişmeye başladığı bu süreçte Türkiye yeniden inşa ediliyor ve Kürtler de bu inşanın ortağı olmaya kararlı.

Dürümlü katliamı, örgütün gerçek yüzünü örgüt tabanına anlatabilmek için bir imkân olarak görülebilir. Ancak Dürümlü’nün bir milada dönüşmesi mümkün görünmüyor.

“Kamulaştırma kararı adı altında Sur ilçesinin yüzde 90’ına yakını kamulaştırıldı. Siz halka sordunuz mu?” diyen Yüksekdağ’a biz bölge halkı olarak şunları sorabiliriz: Sizler, şehirleri yıkıp harabeye çevirirken bu mazlum halka sordunuz mu? 14-15 yaşlarındaki çocukları, ellerine silah verip barikatların ön saflarında ölüme gönderirken onların annelerine-babalarına sordunuz mu?

Barışın asıl muhatabı, bu kadar travmaya ve bu kadar tahrike, tezgaha, komploya rağmen “devrimci halk savaşı” denen iç savaş oyununa gelmeyecek kadar makuliyetini muhafaza etmiş olan Kürt halkıdır. Barışın adresi şu anda PKK değil Kürtlerdir.

Her biri HDP’li belediyelerce yönetilen, Kürt kentlerini yıkıma uğratan, halkı perişan eden Kobanileştirme siyaseti çökerken PKK’nın kara propagandası da enkaz altında kaldı. Artık bu yıkımı hiçbir propaganda aygıtı gizleyemez. Sicili o kadar kabardı ki uluslararası kara propaganda çarkı bile PKK’yı kurtaramayacak.

Metodik şiddet, ancak 90’lar Türkiye’si gibi hukuka bağlı kalmayan devletlere karşı başarılı olabilir. Hukuka sıkı sıkıya bağlı adil bir devlette bu metodun tutması mümkün değildir. Hukuk devletinde üretilen şiddet ters teper ve halkı devlete yakınlaştırır.

Herkesin bilmesi gereken çıplak gerçek şudur: Hendek-barikat stratejisi AK Parti politikalarına bir tepki olarak kendiliğinden gelişen bir durum değil, planlı bir örgüt stratejisidir. Çatışanlar ise YDGH’ın da içinde yer aldığı ama ciddi bölümünü dağ kadrolarının oluşturduğu PKK’dır. Dolayısıyla mahallenin çocuklarıyla devlet arasında asimetrik bir çatışmadan bahsetmiyoruz. Dağdaki çatışmaların kentlere taşınmasından, dağ kadrolarının şehirlere inmesinden ve YDGH’ı da içeren yeni bir örgüt stratejisinden bahsediyoruz.

Bu kadar çok parti ve girişimin, bölgedeki hâkim iki partili sistemi çok partiliye dönüştürmesi yakın gelecekte mümkün değil ama siyaseti seçimler ve güç dengelerinin yanında söylem çeşitliliği açısından değerlendirdiğimizde orta vadede bir çok seslilik mümkün.

PKK, 90’larda yaşananları canlı tutarak, 90’ların dilini ve tarzını sürdürmeyi meşrulaştırıyor. Bir yandan eski baskıcı tarzı sürdürüp, diğer yandan barış, demokrasi, özgürlük ve insan hakları söylemini bayraklaştırmak ancak gerçek niyeti örtmeye matuftur.