Çözüm süreci, 7 Haziran seçimlerini müteakip PKK, DHKP-C, DEAŞ ve paralelci çetenin eş zamanlı olarak başlattığı silahlı ve silahsız saldırılara maruz kalmıştır. Sürecin sabote edilmesi ve belki de bitirilmesine dönük olarak gerçekleştirilen bu saldırılar, umulanın tersine çözüm sürecinin vazgeçilemezliğini tescillemiştir.

Kendini ifade etme gücü ya da söz söyleme kudreti, insana özgü en yüce yetenek tecellilerinden biridir şüphesiz. Büyük dinlerin, medeniyetlerin ya da felsefi ekollerin insanın tanımına ya da varlıklar âlemi içindeki istisnai konumuna dair görüşlerinin özlü ifadesine bakıldığında, sözün gücüne ilişkin ne denli büyük bir önemin atfedildiği rahatlıkla görülebilir.

Cuntacıların hatalarından bile sevap devşirebilen bu örgütün, yalnızca iktidarı devirmeyi değil, devleti de ele geçirmeyi hedefleyen 17/25 Aralık darbe girişimlerinin başarısızlıkla sonuçlanmasından sonra yaşanılan hukuksal süreci ‘28 Şubat’tan bile beter’ bir mağduriyet olarak tanımlaması trajik ve komiktir.

“Erdoğan korkusu” sanatçılarımızın bize masum bir insani duygu olarak takdim etmeye çalıştıkları gibi, onun politikalarından ve yönetme biçiminden duyulan tedirginliği değil, düpedüz bireysel varlığına, temsil ettiği düşünce ve anlam dünyasına yönelen güçlü bir öfkeyi ve nefreti temsil etmektedir.

Siyasal, hukuksal, toplumsal ve ekonomik düzeydeki gelişmelere koşut bir şekilde, eğitim alanı da özgürleşmekte ve nicel-nitel tüm göstergeleriyle daha ileri bir eğitim ortamı talep edilmektedir. Bu taleplerin hakkıyla karşılanması ise, yalnızca Milli Eğitim Şura kararlarının uygulanmasını değil, Milli Eğitim Temel Kanunu’nun da gözden geçirilmesini gerekli kılmaktadır.

Türkiye gerçekliği açısından baktığımızda, Alevi kimliğinin tarihsel anlamda yeniden ele alınması ve hak-özgürlükler bağlamında taleplerinin karşılanması için sağlıklı diyalog kurulabilecek tek kesimin muhafazakârlar olduğu söylenebilir. Yeter ki, Aleviler ve Alevilik üzerindeki CHP perdesi bir kereye mahsus kalkabilsin...