Prens Selman ülkesinin kurucusu İbn Suud’dan sonra ilk kez monarşiyi güçlü bir şekilde merkezileştirebilir. Her ne kadar eğitimini ülkesinde tamamlasa da, hem İran konusunda hem de “ılımlı İslâm” talepleriyle FETÖ-Vahhabi sentezi bir din anlayışına evrilerek radikal Neo-Con’ların projelerinde rol kapmaya çok heveslenirse, “ılımlı” son Vahhabi de olabilir.

Rusya da dâhil olmak üzere birçok Arap ülkesi ve İran, petrol ve gaz gelirleri rehavetiyle ekonomilerini sağlam temellere oturtamadı. Tabii kaynaklara sahip olmayan Türkiye’nin ekonomisini reel ekonomiyle şekillendirmek zorunda kalması tersinden bir şans olarak görülebilir.

Amerika’nın çöküşünün manevi cephesinde en önde gelen isimlerden olan Soğuk Savaş artığı Brzezinski, Amerika’yla ilgili hayal kırıklıklarıyla birlikte adeta gözü açık gitti. Yaşayan son reel politikçi diğer Soğuk Savaş artığı Henry Kissinger da bu hayal kırıklıklarına çare olamadan öldüğünde geride sadece komedyen Trump Amerika için bir umut olarak kalacak.

Türkiye on yıllardır ayak bağı olan meselelerini artık tamamıyla halletmek istiyor. 15 Temmuz darbe ve işgal girişiminin külleri soğumadan Suriye’ye yaptığı askeri operasyon da kararlılığının en somut örneklerinden birisi olarak duruyor.

Sosyal ve siyasi anlamda liberalizmin ilk şartının “liberal ekonomi” olduğunu düşündüğümüzde, ekonomisi devasa boyutlara ulaşan ve girift küresel ekonomik ağ ile küresel yapının ayrılamaz parçasını oluşturan Çin’in liberalizme geçmesi ve tüm dünyada liberal değerlerin önderliğini yapması mümkün mü? Çin için yeni adres “merkezi liberal krallık” olabilir mi?

Tıpkı Osmanlı ve Rusya başta olmak üzere imparatorlukların yıkılmaya başladığı dünya savaşları arifesinde küresel ekonomi politikteki ayrışmanın finans-kapital ve devlet kapitalizmi gibi tartışmalarla açıklandığı “Avrupa’da dolaşan hayalet”in bir benzeri, karikatürize edilmiş haliyle “Trump hayaleti” olarak dolaşıyor. Amerika’ya atılacak “format”, insanlığın kaderini de belirleyecek…

Trajedi ve komediye son noktayı, Çin’i “Yeni Amerika” yapmak isteyen ve belki de bu sebeple Amerika’yı “bitirmek” isteyen neo-liberal histerilerle malul yapılar CNN/CIA gibi enstrümanlarla Trump’a –kanaatimce başarılı olamayacak- darbe denemeleri yaparak koyabilir.

Her ikisi de son tahlilde ‘Doğulu’ olan Türkiye ve Rusya halklarının kültürel yakınlıkları, iki ülkenin ortak gelecek tasavvuru için en sağlam hazine olarak duruyor. Türkiye-Rusya ilişkileri, Türkiye devletinin ‘derinleri’nde kaybettiği mevzileri geri kazanmak için sahte korkular köpürterek istismar eden sözde ‘aydınlık’ yapılara bırakılmayacak kadar önemlidir.

Rusya’nın, yeni Soğuk Savaş’ın bir tarafı olarak ısıtılması Batı medyasında oluşturulan “Diktatör Putin nefreti”nin çok ötesinde, stratejik düşünce kuruluşlarının analizlerinde de kendisini gösteriyor. Fakat aynı parametrelerle kurulacak bir Soğuk Savaş’ta Rusya belki Sovyetler kadar güçlenebilir ve askeri bir küresel güç olabilir ama tarih Sovyetler’in sonu kısmında da tekerrür edebilir.

Kongre üzerinden şekillenmeye başlayan MHP’nin “merkeze çekilme” projesi bugün itibariyle; Türkiye seçmeninin ortalama hissiyatına karşılık gelen “merkez”in değerleri yerine, Cumhurbaşkanı Erdoğan’a muhalif tüm katmanları bir araya getirmeyi amaçlayan “çatı adayı” denemesinin uzantısı olarak kendisini göstermektedir.

MHP’liler yaşadıkları trajedinin daha büyüğünü, ‘çatı adaylığı’ ile ilk denemesi yapılan, ‘MHP’yi proje partisine dönüştürme’ hedefiyle net biçimde karşılaşınca yaşayacak.

Ermenistan’ın enerji kaynaklarına sahip olmadığını ve Dağlık Karabağ’ı işgaliyle de iyice Türkiye ve Azerbaycan arasında sıkışıp kaldığını düşündüğümüzde, Rusya- İran- Ermenistan ittifakının zorunlu olduğu söylenebilir. Ancak bu zorunluluk orta vadede yok oluşa gidişi durduramayacak gibi görünüyor.

II. Dünya Savaşı’ndan bu yana ilk kez -üstelik de Türkiye tarafından- düşürülen uçağıyla Rusya’nın karizması hayli çizilse de Suriye operasyonunu bitirmesini bir yenilgi olarak okumak doğru değil. Rusya’nın Stratejik hedeflerinin neredeyse tamamına ulaştığı söylenebilir.

Putin, 2009’dan bu yana genişlemeyen NATO’ya, Rusya tehdidiyle kendini güvende hissetmeyen Karadağ, Gürcistan, Makedonya, Azerbaycan, Bosna-Hersek gibi ülkeleri de içine alarak genişleme fırsatı verdi. Aynı Soğuk Savaş politikasını Doğu Akdeniz’e yerleşme hayaliyle bodoslama girdiği Ortadoğu’da da devam ettirerek, NATO’yu yeniden diriltmeyi başardı.

Paris saldırılarının içeriye yönelik ilk anlamı, Avrupa’nın yeni kimlik arayışları ve uzun dönemde Avrupa’nın/Avrupalı’nın/Avrupalı kimliğinin varlık ve bekasıyla ilgili korkuları ile bu korkuların bertaraf edilmesinde Avrupa’nın vereceği faşizm sınavı olacak.

Rusya’nın gizliden yürüttüğü Suriye savaşında aniden açığa çıkmasını ve ABD’nin de bunu artık gizlememesini nasıl okumalıyız? Bu yeni Soğuk Savaş’ı Putin’in Rusya’sı ile finans-kapitale karşı kurgulayan “Obamarika”, cumhuriyetçilerin önümüzdeki ABD seçimlerde kazanma ihtimali öncesinde Rusya’ya mümkün olabildiği kadar alan açmak istiyor. 40 yıldır konservede saklanıp “piyasaya” sürülen İran konusunda acele edilmesinin sebebi de bu.