Türkiye’yi içten kontrol etmek amacıyla dönemsel olarak tedavüle soktuğu en kritik ve kapsamlı mekanizmayı kaybeden ABD, yeni aktörler bulma konusunda vakit kaybetmeyecektir. Ancak 40 yıla yayılan bir projenin kısa ve orta vadede kendisini toparlamasını beklemek gerçekçi değildir. Kısa vadede Türk Amerikan ilişkilerinin “bölgesel denge siyaseti” merkezinde devam edeceğini ön görmek doğru olacaktır.

Tarih, yıllar sonra bu günleri yazdığında sürecin taraflarını “evetçiler” ve “hayırcılar” olarak değil, demokrasiden yana tavır alanlarla tercihini vesayetten yana kullananlar şeklinde kayda geçirecek. Yeni anayasa ne getiriyor? Muhalefetin iddia ettiği gibi “kuvvetler ayrılığı” tedavülden kalkıyor mu? Devlet ve sistem sadece tek bir adama mı bağlanıyor? Meclis ve yargı etkisizleştiriliyor mu? Yeni anayasa ile Türkiye’yi nasıl bir sistem bekliyor? Yeni anayasanın handikapları nelerdir?

Bakan Avcı’nın İsrailli muhataplarına Martin Buber üzerinden “canavarlığın sınırlarını” hatırlatması ve dünyanın vicdanına seslenmesi ziyareti çok daha değerli kılıyor. 1948’den bu yana “gerilemesini beklediğimiz canavarlığın” günün birinde sona ereceğine yönelik umudumuzu asla kaybetmeyelim.

Son Peygamber; Hazreti Muhammed filmini eleştirilerin İranlı Majit Majidi’nin “inanç dünyasındaki” değerleri de dikkate almaları lazım. Hatta o “değerlerin” İslam medeniyetindeki karşılığını da göz ardı etmemek gerekiyor. Bu detaylar dikkate alınmadan yapılacak eleştiriler ancak mezhepsel ayrışmayı körükleyici, faydasız bir tartışma konusu olmaktan öteye geçmeyecektir.

‘Ilımlı İslâm’ projesinin, Soğuk Savaş sonrası İslâm ülkelerinde artan radikal hareketlerle ilişkili istikrarsızlığın getireceği siyasî sonuçların Batı’nın menfaat kayıplarına yol açmasını önlemek üzere geliştirilmiş, istihbarat uzantılı Amerikan “tink-tank” kuruluşlarına ait “modernist ve “protestan” bir İslâm yorumu olduğunu unutmayalım.

Son günlerde yaşanan bazı tatsız olaylar “eski Türkiye” hastalığının yeniden nüksetmeye başladığının habercisi gibi. İstanbul Erkek Lisesi öğrencilerinin okul müdürünü protesto etmek amacıyla başlattıkları, sonrasında İstanbul’un tarihî birkaç lisesine de sıçrayan eylemler dizisi, beraberinde öğrencilerce kaleme alındığı söylenen ve imzalanan bildiri, Cihangir’de oruç tutmadıkları gerekçesiyle Koreli turistlere ait bir mekâna “müptezel” bir grubun saldırısı, ardından muhafazakâr komşulara uygulanan “İslamofobik mahalle baskısı” son günlerin dikkat çeken başlıklarından.

Ara dönemlerden kalma alışkanlıklarla tanımlanmış laiklik anlayışının günümüz ihtiyaçlarına cevap verecek yeni bir modelle ele alınıp tartışılması Türkiye’nin geleceği adına ‘kaygı verici’ olmaktan öte ‘umut vericidir’. Yeter ki ‘fikrî tartışmalar’ ‘kısır ideolojilere’ kurban edilmesin.

Amin Maalouf’un dediği gibi “kimlik” sadece bizim diğerlerinden farklılığımızı değil, aynı zamanda farklılığın bir arada bulunabilmesinin de mümkün olduğunu anlattığı sürece ancak “ölümcül” olmaktan kurtulabilir.

Hakaret, tehdit, yalan ve iftira hiçbir zaman “ifade özgürlüğü” kapsamında değerlendirilemez. Cürmün “basın özgürlüğü” kisvesi altında işleniyor olması ise kişinin “suç işlediği” gerçeğini örtbas etmez. Ayrıca Batılı siyasetçilerin bu konuyu eleştirirken “iğneyi önce kendilerine batırmaları” gerekiyor.

Avrupa’nın başkenti olarak da kabul edilen Brüksel’de son zamanların en kanlı terör saldırılarından biri geçtiğimiz salı günü gerçekleştirildi. Üç farklı bölgede meydana gelen saldırılarda Zaventem Havalimanı ve Maelbeek Metro İstasyonu hedef alındı. Resmi rakamlara göre 35 kişi hayatını kaybetti, onlarca sivil de yaralandı.

9/11 olayları sonrası ABD’nin terörle mücadele adına nasıl bir yol haritası belirlediğini hatırlayanınız var mı? Bugün PKK, DAEŞ gibi barbar terör örgütlerine karşı meşru ve yasal bir mücadele yürüten Türkiye’ye akıl vermeye kalkanların nasıl da “hukuku ve demokrasiyi” rafa kaldırdıklarını biliyoruz.