Yarı aydının en önemli özelliklerinden biri bu topraklara karşı duygularıdır. Sait Başer Hoca, Türk aydınının düşmanlık psikolojisinin ontolojik bir zorunluluk olduğunu söyler. Çünkü der, “Batılılaşmayı ideal alan modern Türk aydını, Grek-Roma-Hristiyanlık terkibi o dünyanın Türk’e düşmanlık algısı temelli evrensellik tezleri ile bize ‘oryantalist yaklaşımı’nın dışında bir ‘hakkı teslim’ insafıyla bakmayışın getirdiği ‘barbarlık’ ithamlarını da benimsemeye mecburdular!”

Muhalefet, “Türkiye’nin diz çöktürülmesi” üzerine şekillenmiş Batı’nın “grand stratejisinin” taktik aparatı olarak kullanıldığının farkında bile değil. İster kabul etsinler, ister etmesinler, Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemiyle Türkiye, Batı’nın giydirdiği deli gömleğini yırttı attı. Hatta yerli ve milli olanların uzun yürüyüşünü başlattı. Artık bunu kabul edin de, işimize bakalım. Ama olmaz değil mi?

Biz bu ülkenin yerlileri, 28 Şubat’la birlikte en bariz şekilde görüldüğü üzere liberal haymatlosların doğal hukuk ve insan hakları söylemlerine müptela olduk. Daha açık ifadeyle Kemalizm’den kaçarken liberalizme tutulduk. Oysa her darbenin arkasında olduğu gibi 28 Şubat’ın arkasında da liberal değerleri(!) kutsayan Batı vardı.

Emperyalist ülkelerin, kendi ülkelerini de vuracağından emin oldukları krizi ötelemek ve zaman kazanmak için savaş maliyetini düşürmek birinci öncelikleri. İşte bu yüzden vekalet savaşları stratejisini devreye soktular. Saddam zulmünden kaçırma bahanesiyle Guam’a götürülen Kürt çocuklarının hikayesini bir de buradan okumak gerek.

Bugünkü CHP, daha ziyade ülkeyi Amerikan vesayetine sokan, 1960 darbesiyle birlikte söz konusu vesayeti kurumsallaştıran “ortanın solu” kimliğinin türevidir. “Tarihte bugün: Ermeni Soykırımı başladı. Katledilen Ermeni vatandaşlarımızı anıyoruz” tweet’ini atan birinin, Türkiye’nin en büyük şehrinin il başkanı seçilmesini başka nasıl açıklayabiliriz.

Avrupa Birliği, zaten tam anlamıyla birliğe entegre olmamış İngiltere’nin ayrılışından daha büyük siyasal bir krizle yüz yüze. Bu krizin birincisi ırkçılık ise ikincisi etnik ayrılıkçılıktır. Katalonya bunun görünen yüzü. Birinci Dünya Savaşı sonrası Wilson tarafından ortaya atılan ve birçok itirazlara neden olan “kendi kaderini tayin hakkı” ilkesi, ekonomik kriz yaşayan Avrupa’nın üzerinde bir hayalet gibi dolaşıyor.

Üretimin ve hizmetin öznesi emekçinin, sosyal diyalogun tarafı olarak denklemdeki yeri iyiden iyi flulaşırken, finansal kapitalizmin oluşturduğu illüzyon hayatın belirleyicisi olmaya devam ediyor. Oysa, finansal kapitalizmi aşmanın tek yolu dayanışmadır. Kendi gizli ajandalarını sendikal kılıfla örtmeye çalışanların bu konuda bir kere daha düşünmeleri gerekiyor.

Necmettin Yılmaz, ‘kör şiddet’e kurban gitmedi; bilakis ‘devrimci şiddet’in planlı cinayetine kurban gitti. Bu vahşi cinayet, afilli sözlerle ambalajlanmış kirli ideolojilerin makyajını bir kez daha döktü. İnsanın karşısında hiçleştiği ideolojilerin, bu ülkenin insanlarına da dünya insanlığına da verebileceği bir şey yok. Dağları utandıran, suları ağlatan bu cinayet bir kez daha gösterdi ki, katil ideolojilerin tek önerisi ölümdür! İnsanlığa sunabildikleri projeleri ihya değil imhadır.

Yeni Türkiye sözleşmesi bir uzlaşma çağrısı. İstiklal Savaşı vurgusu ile birlikte, 1921 Anayasası’nın öngördüğü eşit vatandaşlık ilkesinin aynı metin içinde sunulması, bize bugün içinde olduğumuz etno-sosyoloji dayatmasının nasıl aşılacağını gösterirken, aynı zamanda Çözüm Süreci’nin maksadını da ortaya koyuyor. “Tarihdaşlık”, yurttaşlıkla bütünleşip, anokranizmi ortadan kaldırıyor.

Basının özellikle Gezi vandalizmini ve son yaşanan cinayeti Berkin Elvan istismarı üzerinden meşrulaştırma girişimleri, ancak ve ancak onların güvenirlilikleri kadar etkili olur. Hele hele Doğan Medya grubunun ilişkilerini sağır sultan bile duydu.

Çipras yeni moda ikonu oldu. Gerçi bizim solcular, eskiden beri ikon tapıcıdırlar aynı zamanda. Deniz Gezmiş, Hüseyin İnan, Mahir Çayan vs. ikonlaştırılmış kimlikler. Bir de son yirmi otuz yıldır kapitalizmin kullandığı Che Guevera var tabi. Şimdi de Çipras.

Bugün Batı’da özellikle Evanjeliklerde görünür olan eskatolojik eğilim, İslam dünyasında ortaya çıkan örgütlerde de var. ‘Şok doktrini’ çerçevesinde hareket eden bu örgütler, özellikle tekfircilik yoluyla kendi alanlarını mutlaklaştırarak, Batı’nın yazdığı senaryoya uygun rollerini oynuyorlar.

Burada siyasal tarafgirliğin ötesinde, ruhuyla, gönlüyle bu topraklara bağlı olan bin yıllık geleneğin müntesibi yerlilerin gönülden gönüle yol bulup, anlaşmaları gerekir. Çünkü burası, gönül ehlince mayalanan ve dahi “il gider töre (hukuk, adalet) kalır” hükmünce adaletin merkeze alındığı topraklardır. Dahi, bugünkü dünya sisteminin alternatifini üretecek yegâne vatandır.

‘Mağdurluk’ kılıfıyla örtülse de ispiyoncu bir üslupla konuşan insanların hikayesini seyretmeye devam ediyoruz. 14 Aralık’ta oluşturulan sahne, tam da bu hastalığın ifşası oldu. Sahnede gazete genel yayın yönetmeni görünürde oraya toplanmış insanlara selam veriyordu. Fakat dövizlere dikkat edilince selamın “oradaki toplananlara değil de birlikte iş tuttukları topraklara” ispiyon amacı güttüğü anlaşıldı.