Sumud ile tekil tepki ve girişimler ilk kez çoğul bir biçime dönüştü. 44 ülkeden gelen aktivistlerin arasında Avrupa, Amerika ve Asya kıtalarındaki ülkelerden katılımcılar var. Bunlara Güney Afrika ve İslam ülkelerinden katılımcıları da eklersek önümüzde Sumud'un serüvenini hukuka taşıyabileceğimiz, hukukta Gazze meselesine büyük bir koruma alanı oluşturabileceğimiz ve eski tanımları ve tarifleri bir çırpıda yıkabileceğimiz bir imkân var… Sumud denizde başardı, karada da yeni bir kampanyaya dönüşmeli: “Gazze'deki soykırımı tanı!”

Suriye Devlet Başkanı'nın BM'deki hitabının mahiyeti ve mesajlarının tonu, Filistin Kurtuluş Örgütü lideri Yasir Arafat'ın 1974'te aynı kürsüde gerçekleştirdiği konuşmanın çerçevesini anımsatmaktadır. Şara dünyaya şu mesajı vermiştir: Eğer bu yönetime sahip çıkmazsanız Suriye yeniden bir savaş alanına döner ve tüm bölge ağır bir bedel ödemek zorunda kalır.

Umut, karanlığın en koyu olduğu anda doğar. Gazze'nin çocuklarının gözyaşları, Kudüs'ün taşlarından yükselen dualar, Mescid-i Aksa'nın kubbelerinden yankılanan “Allahu Ekber” sesleri, bu zulmün biteceğini ve adaletin geleceğini müjdeliyor. Bugün direniş filoları, yarın özgürlük filolarına dönüşecek; bugün işgalin duvarları, yarın özgürlük şarkılarıyla yıkılacak.

Bugün zalimi değil mazlumu cezalandıran bu düzen ve onun sürekliliğiyle ayakta kalan uluslararası toplum, inandığını iddia ettiği değerleri bir kenara bırakarak İsrail barbarlığının yanında saf tutmaktadır. Bu koşullar altında uluslararası toplum, ABD'nin sözde barış planı sayesinde belki kısa süreli bir rahatlama sağlayabilir; ancak ikircikli tutumunu sürdürdüğü, halkların artan taleplerine yanıt vermediği ve savunduğu değerleri, kendi üyelerinden biri olan İsrail'in saldırganlığının önüne koymadığı sürece mevcut düzeni sürdürmesi mümkün görünmemektedir.