Bireyleri, şirketleri, hükümetleri kapsayan bir dönüşüm hayal ediyor Yann Arthus- Bertrand. “Ekolojist olmak, yaşamı en geniş anlamıyla sevmektir” diyor. Bertrand'ın meydan okuması büyük: Egoyu söndürmek, maddi arzuları terk etmek. “Yapmam gerekecek; hepimiz yapacağız” diyor. Doğayla yeni bir ilişki kurmak mümkün mü? O buna inanıyor.

Bazı kimlikler öne çıkarılsa da bunların içinin boşaltıldığı ve farklı hemen her kimliğin aşağı yukarı aynı potalarda eritilip benzer hatt-ı harekette yürütüldüğü bir yer Amerikan siyaset meydanı. Yahudilere düşmanlıkta tarihte bayraktarlığı yapan Katoliklerden bugün ABD siyaseti birçok “Siyonist Katolik” çıkarmış halde. Birbiriyle zıtlık içerisinde birçok görüş ve kimlik unsuru aynı şahısta yansıtılabiliyor. Vaziyet bu iken istisnai özellikler görülmedikçe bir adamın filan kimliğinin vurgulanarak ortaya çıkarılmasına çok büyük mana atfedip heyecanlanmaya hacet yoktur.

3 Kasım 2002'yi sadece bir siyasi olay olarak değil, devlet aklının millet iradesiyle yeniden inşasının başlangıç çizgisi olarak görmek gerekir. Çünkü o gün çıkan sonuç, siyasetin mevcut aktörlerini tasfiye ederken onların yerine sadece yeni bir parti değil, büsbütün yeni bir zihniyet biçimi koymuştur. Bu zihinsel sıçrama, Türkiye'nin modernleşme tarihinde ilk kez “devleti koruma” refleksinden “devleti yeniden kurma” bilincine geçişini mümkün kılmıştır.

Dijital ortamda nefret söyleminin bu kadar hızlı yayılmasının temel nedeni, sosyal medya algoritmalarının duygusal tepkileri tetikleyen içerikleri öne çıkarmasıdır. Öfke, nefret ya da korku uyandıran mesajlar daha fazla paylaşılır, daha çok yorum alır ve daha geniş kitlelere ulaşır. Nefret söylemi, yalnızca dijital bir sorun değil, insani bir krizdir. Ekranların arkasında kaybolan empatiyi yeniden hatırlamak; dijital alanlarda da insan onuruna saygıyı hâkim kılmak, her birimizin görevidir.