2016 senesinde Oxford sözlüğü tarafından yılın kelimesi seçilen “post-truth” (hakikat sonrası) İngiltere’de Brexit referandumu ve ABD seçimlerinde Trump rüzgarı ardından sıkça tartışılmaya ve kullanılmaya başladı. Kısaca, gerçeklikten kopuş, yalan ve asılsız bulgulardan hareketle siyaset yapma ya da gerçekler yerine hissiyata dayalı düşünce olarak tanımlanabilecek bu kavram, post-modernizm kavramının tahtını sallamaya aday görünüyor.

Türkiye demokrasisi, son 15 yılda sadece gelenekçi ve gerici halk karşısında Batıcı laikçi elitler gibi klişe bayat teorilerini çürütmekle kalmadı, Cumhuriyetin ilk yıllarındaki zehirli vesayet zihniyetinin FETÖ tarafından geliştirilmiş versiyonuyla beraber tüm bu hastalıklı mirası da çöpe atmayı başardı.

15 Temmuz darbe kalkışmasının en önemli özelliği, bu darbeyi yapan Fetullahçı Terör Örgütü’nün (FETÖ) genel stratejisi gereği hiçbir şeffaf isim ve ideoloji ile ortaya çıkamamış olmalarıdır. Darbe bildirisinde Kemalizm ve laiklik vurgulu bir dil kullanılmasına rağmen Türkiye’deki neredeyse hiç bir Kemalist ve laik kişi bu bildiriye ve harekete sahip çıkmadı.

Hiçbir kimliğin kendini dışlanmış hissetmediği ve sivil iradenin tüm vesayet bağlarından kurtulduğu bu toplum sözleşmenin adı “yeni anayasa” ve “başkanlık sistemi”dir. Şayet Türkiye, vesayet sisteminin fabrika ayarlarına geri dönmek istemiyorsa, mevcut parlamenter rejimin dışında bir alternatifi düşünmek zorundadır.

AK Parti’nin her seçim zaferinden sonra sorgulanıp aşılmak yerine daha da derinleşen hatalı analizler, bu sefer Başbakan Ahmet Davutoğlu’nun genel başkanlığı altında seçime girecek AK Parti için de tekrar edilebilmekte. Oysa AK Parti tarzı siyaset, çok başarılı liderlik seçimi ile taçlanan bir çoğulcu demokratik sivil toplum hareketine dayanmaktadır.

Bir dini cemaat neden o kadar insanın mahrem bilgilerini toplamak ister ve bunu ahlaksızca, kendi dindar takipçilerinin sevap kazandıklarını düşündükleri sosyal medya üzerinden dünyaya yaymak ister?

17 Aralık hamlesi, doğrudan siyaset yapmadan, 1930’larda CHP’nin yaptığının tersi bir kadrolaşma ile devleti memuriyetle ele geçirme stratejinin izlerini göstermektedir. Bir anlamda, Kemalist vesayet anlayışının başka bir vesayet anlayışına transfer edildiğine şahit olmaktayız.

Erdoğan’ın siyasi kariyerine nasip olan sivil iradeye dayalı icazetsiz siyaset, demokratik prosedüre sahip çıkıldığı müddetçe ileride muhakkak daha da güçlenecektir.

Türkiye’ye düşen görev, ilkeli tavrını dünya kamuoyuna sabır ve metanetle anlatıp bölgedeki yapıcı rolünü sürdürürken bir yandan da AB vizyonunu güçlendirmek ve Avrupa’nın Ortadoğu’da ilkeli bir dış siyaset izlemesini tavsiye etmek olmalıdır.

Gezi sürecinde sergilenen akademik hizipçilik, Türk sosyal bilimcilerinin kimlik ve sınıfsal önyargılarını açığa vururken, kamuoyunun şehircilik, sivil haklar ve temsili demokrasi meselelerini sağlıklı şekilde tartışmasının önüne de set çekti.

CHP bundan sonra benim seçim kazanmam zaten imkansız diyerek temsili demokrasi kurallarını bir kenara bırakıp, kendini intikamcı bir sosyal medya siyasetinin kucağına mı atacak? Süreç, sol siyasette yeni parti oluşumlarını tetikleyerek yeni liderler ortaya çıkarabilecek mi? Türk siyasi hayatının geleceği AK Parti’nın Gezi olaylarından çıkardığı dersler kadar, Sol'un ve CHP’nin çıkardığı derslere göre de şekillenecek.

Çözüm sürecinin en önemli boyutu hem Türkiye ve hem de dünya siyaseti için hukuki eşitlik temelli medeni bir vatanseverlik ile etnik milliyetçiliğe dayalı çatışma ve sorunların çözülebilirliğini gösterme ihtimali olacaktır.

CHP’nin ulusalcı kanadı sorunlu bir anakronizm sergileyerek, değişim iradesini frenlemekte ve partiyi 30’lu yılların totaliter atmosferine geri döndürmektedir.

En geniş anlamıyla “gücünü halktan alan idare” anlamına gelen cumhuriyet kavramının içeriği dönüştürülerek halktan kopuk, belli bir elit zümrenin güç temerküz ettiği otokratik bir yapıya ve çevrenin değerlerini dışlayan bir hayat tarzına indirgendi.

CHP liderliği, Cumhuriyeti ‘Müslüman milliyetçiliği’ temelinden uzaklaştırıp, Türkçü bir laik ahlak çerçevesine oturtmaya çalışarak hem dindar vatandaşları ve hem de Kürt vatandaşları dışlamayı tercih etmiştir.

Son on yılda, Türk siyasi tarihinin sessiz demoktratik devrim sürecini yürüten AK Parti için önümüzdeki on yılın en önemli misyonu, bu demokratik normalleşme kültürünü kurumsallaştırıp meşruiyetini güçlendirmek olacaktır.